حلقه اینشتین

در اخترشناسی رصدی، حلقهٔ اینشتین عبارت است از تغییر شکل نور رسیده از یک منبع ( مثل کهکشان یا ستاره ) به یک حلقه، که از همگرایی گرانشی نور منبع توسط یک جرم بسیار بزرگ ( مانند یک کهکشان دیگر یا سیاهچاله ) ناشی می شود. این پدیده وقتی روی می دهد که منبع، عدسی گرانشی و ناظر، هر سه در یک خط قرار بگیرند. نخستین حلقهٔ اینشتین کامل با همکاری اخترشناسان دانشگاه منچستر و تلسکوپ فضایی هابل ناسا در سال ۱۹۹۸ کشف شد و بی۱۹۳۸+۶۶۶ نام نهاده شد. تلسکوپ فضایی جیمز وب حلقه تقریباً کامل اینشتین را که در فاصله تقریبی ۱۲ میلیارد سال نوری از ما قرار دارد، ثبت کرده است. وجود حلقه های اینشتین، علاوه بر زیبایی، به ما این امکان را می دهد که کهکشان هایی را که مشاهده آنها در غیر این صورت تقریباً غیرممکن است، مطالعه کنیم. اینشتین این فرآیند را پیش بینی کرده بود و از این رو نام او را به آن اختصاص داده اند. اگرچه رصد حلقه های اینشتین اتفاقی نادر است، اما بی سابقه نیست. هابل پیش از این تصاویری از حلقه های دیدنی اینشتین گرفته بود. [ ۱]