دلداری دادن

شهریار در حیدر بابا گفته است :
حیدربابا ، سنوْن اوْزوْن آغ اوْلسون !
دؤرت بیر یانون بولاغ اوْلسون باغ اوْلسون !
بیزدن سوْرا سنوْن باشون ساغ اوْلسون !
دوْنیا قضوْ - قدر ، اؤلوْم - ایتیمدى
دوْنیا بوْیی اوْغولسوزدى ، یئتیمدى
در این بند از شعر ِ حیدر بابا ، شاعر که خود را شخص سومی فرض کرده به کوه حیدر بابا سر سلامتی می دهد و در اصل تسلیت می گوید و برایش آرزوی خوشبختی و عاقبت به خیری می کند. زیرا که فرزندی همچون شهریار را که در دامنش بزرگ کرده بود اکنون روز های خوش زندگانی خودش را بر اثر ناملایمات پیش آمده به شدت باخته ، و در سرگردنه ها و پیچ و خم های مسیر زندگی راه گم کرده است
می گوید:
حیدربابا ! خدا عاقبت تو را به خیر کند . همیشه دورو برت پراز چشمه های جوشان و باغ های پر خیر و برکت باشد ( دعای خیر خواهی )
بعد از ما همیشه سر بلند و سلامت باشی ( درد و بلا نبینی ) . . . .
( مرا هم حلال کن ) . زیرا دنیا پر از حوادث ناگور هست دنیا به فرزندان خودش نیز رحم نمی کند و مسلما به من هم رحم نخواهد نمود .
به عبارتی دیگر شاعر خود را شخص سومی فرض کرده و ضمن سر سلامتی و تسلیت گفتن و دلداری دادن به کوه حیدر بابا، که فرزندش در مسیر زندگی دچار ناملایمات فراوانی شده از او حلالیت نیز می خواهد. زیرا دنیا به فرزندان خودش رحم نکرده و به او ( شاعر ) نیز مسلما رحم نخواهد نمود.