هلند نو نامی است که دریانوردان هلندی در قرن هفدهم میلادی به سرزمین استرالیا دادند.
دریانوردانی از هلند در پی اکتشاف سرزمین های نو و افزودن بر مستعمره های این کشور، در اوائل قرن هفدهم راهی سرزمینهای جنوبی آسیا شدند. اینان در سال ۱۶۰۶ م. شبه جزیره کیپ یورک ( Cape York Peninsula ) در شمال کوئینزلند را اکتشاف کردند و کم کم به سمت غرب استرالیا رفته و ساحل این مناطق را نیز درنوردیده و ثبت کردند. در سال ۱۶۴۴، آبل تاسمان فرمانده دریانوردان هلندی، نام این سرزمین را هلند نو ( New Holland ) گذاشت و آن را از سرزمینهای مستعمره هلند قلمداد کرد. [ ۱] اما هلندی ها علاقه چندانی به سکونت در هُلند نو نشان ندادند و آن را کم ارزش دانستند.
انگلیسی ها به فرماندهی کاپیتان کوک در سال ۱۷۷۰ به شرق استرالیا رسیده و در سال ۱۷۸۸ با تأسیس مستعمره ولز جنوبی جدید، این بخش را از هلند نو جدا کردند. نام هلند نو تا بیش از پانزده دهه به کار می رفت تا این که در سال ۱۸۲۴ عنوان این سرزمین به استرالیا تغییر یافت. [ ۲] [ ۳]
دریانوردانی از هلند در پی اکتشاف سرزمین های نو و افزودن بر مستعمره های این کشور، در اوائل قرن هفدهم راهی سرزمینهای جنوبی آسیا شدند. اینان در سال ۱۶۰۶ م. شبه جزیره کیپ یورک ( Cape York Peninsula ) در شمال کوئینزلند را اکتشاف کردند و کم کم به سمت غرب استرالیا رفته و ساحل این مناطق را نیز درنوردیده و ثبت کردند. در سال ۱۶۴۴، آبل تاسمان فرمانده دریانوردان هلندی، نام این سرزمین را هلند نو ( New Holland ) گذاشت و آن را از سرزمینهای مستعمره هلند قلمداد کرد. [ ۱] اما هلندی ها علاقه چندانی به سکونت در هُلند نو نشان ندادند و آن را کم ارزش دانستند.
انگلیسی ها به فرماندهی کاپیتان کوک در سال ۱۷۷۰ به شرق استرالیا رسیده و در سال ۱۷۸۸ با تأسیس مستعمره ولز جنوبی جدید، این بخش را از هلند نو جدا کردند. نام هلند نو تا بیش از پانزده دهه به کار می رفت تا این که در سال ۱۸۲۴ عنوان این سرزمین به استرالیا تغییر یافت. [ ۲] [ ۳]
wiki: هلند نو
هلند نو (مستعمره در آمریکای شمالی). هلند نو ( به هلندی: Nieuw - Nederland ) ( به لاتین: Nova Belgica ) نام مستعمرهای است متعلق به جمهوری هلند در سدهٔ هفدهم میلادی ( میان سال های ۱۶۰۹ تا ۱۶۶۷ ) . این مستعمره در کرانه های خاوری آمریکای شمالی جای داشت. سرزمین های مورد ادعای این مستعمره نیز از شبه جزیره دلماروا تا دماغه کاد کشیده می شد. پایتخت این منطقه نیو آمستردام بود.
رونق این مستعمره به واسطهٔ بازرگانی پوست خز بود ولی به دلیل درگیری با سرخ پوستان و نیز سوء مدیریت کمپانی هند غربی هلند ( WIC ) - متولی هلند نو - رشد این مستعمره به کندی شکل می گرفت؛ ولی از دههٔ ۱۶۵۰ آن مستعمره مرکزی مهم برای بازرگانی خز در اقیانوس اطلس شمالی گشت. سرانجام پس از درگیری هایی میان انگلستان و هلند که به دست به دست شدن این مستعمره میان آنان انجامید، هلندی ها برپایهٔ پیمان وستمینستر در ۱۶۷۴ از مالکیت هلند نو چشم پوشیدند.
اقوام مقیم در هلند نو سرخ پوستان، اروپاییان و سیاهان آفریقایی بودند. زبان های پر رواج در این مستعمره هم هلندی، انگلیسی و فرانسوی بود.
در قرن ۱۷ میلادی، اروپا دستخوش توسعه اجتماعی، فرهنگی، و رشد اقتصادی شد که به دوران طلایی هلند به مرکزیت هلند شناخته می شود. کشورها برای رقابت تجاری، مسیرهایی پیرامون جهان به ویژه به آسیا می پیمودند. [ ۳] همزمان، کشاکش های فلسفی و علوم الهی در نبردهای جنگی در سراسر قاره ظاهر می شد. جمهوری هفت متحد هلند، اقامتگاه بسیاری از روشنفکران، تاجران بین المللی، و پناهندگان مذهبی گردید. بریتانیا مستعمره ای در آمریکا در جیمزتون[ و ۱] داشت، فرانسه مستعمراتی کوچکی در پورت رویال[ و ۲] و کبک، [ و ۳] و اسپانیا مستعمراتش را برای بهره برداری تجاری از آفریقای جنوبی و کارائیب گسترش داد. [ ۴]
در ۱۶۰۹ میلادی، هنری هودسون، [ و ۴] ناخدا و کاوشگر انگلیسیِ مهاجر توسط کمپانی هند شرقی هلند ( VOC ) واقع در آمستردام بکار گرفته شد[ ۵] تا گذرگاه شمال شرقی را برای رسیدن به آسیا، با کشتیرانی از پیرامون اسکاندیناوی و روسیه پیدا کند. او در دومین تلاشش با رسیدن به یخ قطب شمال تغییر جهت داد، پس به جای برگشت به وطن، بسوی غرب برای جستجوی گذرگاه شمال شرقی حرکت کرد. او کاوش در آب ها را با ساحل شرقی آمریکای شمالی داخل کشتی به نام ماهِ نیمه[ و ۵] به پایان رساند. اولین بار در نیوفوندلَند[ و ۶] و بار دوم در کِیپ کُد[ و ۷] وارد خشکی شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفرونق این مستعمره به واسطهٔ بازرگانی پوست خز بود ولی به دلیل درگیری با سرخ پوستان و نیز سوء مدیریت کمپانی هند غربی هلند ( WIC ) - متولی هلند نو - رشد این مستعمره به کندی شکل می گرفت؛ ولی از دههٔ ۱۶۵۰ آن مستعمره مرکزی مهم برای بازرگانی خز در اقیانوس اطلس شمالی گشت. سرانجام پس از درگیری هایی میان انگلستان و هلند که به دست به دست شدن این مستعمره میان آنان انجامید، هلندی ها برپایهٔ پیمان وستمینستر در ۱۶۷۴ از مالکیت هلند نو چشم پوشیدند.
اقوام مقیم در هلند نو سرخ پوستان، اروپاییان و سیاهان آفریقایی بودند. زبان های پر رواج در این مستعمره هم هلندی، انگلیسی و فرانسوی بود.
در قرن ۱۷ میلادی، اروپا دستخوش توسعه اجتماعی، فرهنگی، و رشد اقتصادی شد که به دوران طلایی هلند به مرکزیت هلند شناخته می شود. کشورها برای رقابت تجاری، مسیرهایی پیرامون جهان به ویژه به آسیا می پیمودند. [ ۳] همزمان، کشاکش های فلسفی و علوم الهی در نبردهای جنگی در سراسر قاره ظاهر می شد. جمهوری هفت متحد هلند، اقامتگاه بسیاری از روشنفکران، تاجران بین المللی، و پناهندگان مذهبی گردید. بریتانیا مستعمره ای در آمریکا در جیمزتون[ و ۱] داشت، فرانسه مستعمراتی کوچکی در پورت رویال[ و ۲] و کبک، [ و ۳] و اسپانیا مستعمراتش را برای بهره برداری تجاری از آفریقای جنوبی و کارائیب گسترش داد. [ ۴]
در ۱۶۰۹ میلادی، هنری هودسون، [ و ۴] ناخدا و کاوشگر انگلیسیِ مهاجر توسط کمپانی هند شرقی هلند ( VOC ) واقع در آمستردام بکار گرفته شد[ ۵] تا گذرگاه شمال شرقی را برای رسیدن به آسیا، با کشتیرانی از پیرامون اسکاندیناوی و روسیه پیدا کند. او در دومین تلاشش با رسیدن به یخ قطب شمال تغییر جهت داد، پس به جای برگشت به وطن، بسوی غرب برای جستجوی گذرگاه شمال شرقی حرکت کرد. او کاوش در آب ها را با ساحل شرقی آمریکای شمالی داخل کشتی به نام ماهِ نیمه[ و ۵] به پایان رساند. اولین بار در نیوفوندلَند[ و ۶] و بار دوم در کِیپ کُد[ و ۷] وارد خشکی شد.
