پرهازه

لغت نامه دهخدا

پرهازه. [ پ َزَ / زِ] ( اِ ) رکوی سوخته و چوب پوسیده که بر زبر سنگ چخماق نهند و چخماق بزنند تا آتش در آن درگیرد و آنرا پده و خف و پود نیز گویند. ( جهانگیری ) ( برهان قاطع ).

فرهنگ معین

(پَ زِ یا زَ ) ( اِ. ) رکوی سوخته و چوب پوسیده که بر زیر سنگ چخماق نهند و چخماق زنند تا آتش در آن گیرد.

فرهنگ عمید

۱. چوب پوسیده.
۲. آتش گیره.

پیشنهاد کاربران

بپرس