دائم الخمر

باده فرسا. [ دَ / دِ ف َ ] ( ن مف مرکب ) باده فرسای. کنایه از دائم الخمر یعنی آنکه از افراط خوردن شراب مضمحل و فرسوده شده باشد. شیخ ابوالفیض فیاضی راست :
خوش وقت حریف باده فرسای
بر تارک آسمان زده پای.
( از آنندراج ) .

خِمّیر ، مستلج ، سکیر ، مدمن ، مدمن الخمور ، سکور ، الکلی ، الکل زاد ، دائم الکل

مِیباره

- شرابی تلنگی ؛ از اتباع، شرابخوار دائم. ( یادداشت مؤلف ) .

کسی که شب و روز مشروبات الکلی مصرف کند و همیشه مست و پاتیل باشد به گونه ای که منجر به اعتیاد شده و ترک عادت موجب مرض است پس بنوش کاردِش سلامتیت ایوالله

الکلی