داد

- - -
ایرزاد برادر من
۱ - انکه ان واژه نمار و نمارش از ساخته های اذرکیوانیه هست و واژی یافه است
۲ - دگر برادر من انجا نامش شهداد نیست نامش خبیص ( خبیس ) است مردم نادان نادانسته انرا با خبیث عربی بابر گذاشته و انرا زشت شمردند انرا شهداد کردند - شما چگونه اکنون با نام شهداد اسمان ریسمان می بافی؟
۳ - هیر را در زمان ما پاره ای زبانشناسان گمان کردند اتش است و سپس دانستند که نیست و دوباره به گمان اینکه اموزگاری است انرا اموزش پنداشتند و این همه کج یابی از نادانستن واژه هیربدان هیربد بود که گمان کردند چون در اتشکده اموزش میدهد پس هیر اموزش است - برادرم هیج جایی اتش را هیر نگفته اند اتش را اذر - اگر - اثور - اتخش - و زین دست میگویند
چگونه هیرمند که نام رود اب است را اتش بنامند؟
هیر - هیردات
در سنگنبشته ساسانی امده � بسی هیر و خواستگ به اتشکده بسی ( گسیل ) کرد�
اکنون دانستید هیر چیست؟ هیر / خیر همانست که در عربی هم انرا خیر میگویند

شما که میخواهی مردم را بیاگاهانی نخست خویش اگاه شو دگر انکه پارسی نویسی این نیست که یک مشت واژ عربی را فهم و معنی و ذهن را پهمید مینه و زهنی بنویسی این نابودگری است
مهر= خور است درست است شما چگونه مهرداد را که به چم خور میگید ؟ برادر من شید بچم درخشان است و خور شید یعنی خور درخشان - مانند جم درخشان ک انرا جم شید نامیدیم - داد در مهرداد بچم مهر افرید است - چرا این همه چرت و پرت را پخش میکنید ؟
داد چه پیوندی با دیو دارد این همه چرت مینویسید -
برادر من داد که در بامداد است بچم گاه و زمان است داد بچم گاه و زمان هنوز در زبان مردم ایران کاربرد دارد در روستاهای شیراز و ععشایر باصری و همه عشایر فارس و کهکیلویه میگویند بهرام و پرویز همدادند - دادت بسیارست - یک مردی دیدم داد بوای بوا گپم بود هم عصر نیای نیایم بود - ان من مان که پس ارمن المان است بچم مان / مال/مادماس =میهن و نشتمان و محل ماندگاری خانه و روستا است انرا ار / ال در هردو همان ار اریا و ایران است انرا بردی بستی به هیومن و من هر گردی گردو نیست -

۷. تقدیر ، قسمت
البته گفتم که معنی هاش خیلی متنوعه و محدود به این چندتا نیست.
اما اینا پرکاربرد ترند.
موفق باشید. . .

فهمید : نام گذاری های پَسین ( بَعدی ) که از روی برداشت های زهنی ( ذهنی ) انجام می شود.
مینه ی نخستین داد : روشنایی ، فروغ ، شید ، نور ، بام ، بان ، نور ، روز ، روژ، روچ ، روغ، روخ ، تمامی این نام ها با دیدن آفتاب ساخته شده اند.
این واژه در آمیزه های زیر به مینه ی روشنی است:
مهرداد : خورشید ( خور - شید ) ، هورشید
مهر = خور/ هور ؛ داد = شید
دادار : تابنده ، روشَنده ، روزَنده، بانَنده ( خداوند )
شَهداد = بخشی از بیابان و کویر لوت که آفتاب بسیار می تابد و از این روی خیلی داغ و سوزان است:
شَه/ شاه= بسیار ، بزرگ ، نیرومند ؛ داد = تابان
بامداد = صبح ، آمیزه ای گزافه وار ( اِغراق آمیز ) از روشنی:
روزاروز ، روشاروشان ، شیداشید ، به اَرَبی : نور عَلی نور
مینه ی دُویُمین داد : دادگَری ، دادگُستَری ، قانون ، دات
از نگر نیاکان و پیشی نیان خداوند که سرچشمه ی روشنایی و خود فروغ است به همه می تابد و از این مینه فهمیده یا مفهوم عدالت و داد پدید می آید.
هم ریشه با واژه ی دیو در پارسی نو و دَئوا و دَئوت و دیبا و دِوا ( یکی از ایزدان آیین هندو به مینه ی روشنی و نور که از این رو در هندوستان در چنین روزی هندو ها چراغانی
و نورافشانی می کنند ) و هم چنین واژه ی deut آلمانی در آمیزواژه ی:
deutsch : deut - sch = آلمانی
deut = داد ، دات ، نور ، آذر
sch = sk = قوم و ویس سَکه یا سَکا
روی هم رفته مَردمانی از سَکا ها که آتش/ آذر / روشنی می پَرستند. خود واژه آلمان هم از داد و نور ساخته شده: آلمان : آل - مان
آل = آر ، ایر ، هیر ( هیربُد ) ، آذَر ، آتش
مان = آدم ، مَردُم ، انسان ،
واژه ی : اَرمَن و اَرمَنِستان هم همین گونه
آرمان در پارسی هم به مینه ی کَمال مطلوب و طَلَبیده ینی مانند روشنی و فروغ و نور از همین خاستگاه است.
دیو و دیویسنایان و دیوپرستان ینی مردمانی که خورشید و سون را به عُنوان ( اُنوان ) خدا می پرستیدند.
رَد این واژه در واژه های آلمانی زیر به جای مانده اند:
deuten = اِشاره کردن ( نِماریدن ) روشن کردن نهاده و موضوعی
Bedeutung : Be - deut - ubg = مینه ( معنی ) روشنی از نگر مینا و مفهوم ) معنا و مفهوم )

خرد بهتر از هر چه ایزدْت داد
ستایش، خرد را بِه از راهِ داد
( نامه ی باستان ، جلد اول ، میر جلال الدین کزازی ، 1385، ص 181 )