بهجه

[ویکی الکتاب] معنی بَهْجَةٍ: طراوت و شادابی - خرّمی(ذات بهجة : آنچه دیدنش باعث خوشحالی شود)
ریشه کلمه:
بهج (۳ بار)

«بهجة» (بر وزن لهجه) به معنای زیبایی رنگ و حسن ظاهر است که بینندگان را غرق سرور می کند.
بهجت به معنی خوش منظر است که بیننده آن شاد می‏شود ، باغهای خرّم که سرور آور است با آن رویاندیم ، رویانید هر گیاه خوش منظر و سرور آور را. فعل بهج را از باب کرم یکرم خوش منظر شدن، گفته‏اند (اقرب الموارد).