بهشتی سواد

لغت نامه دهخدا

بهشتی سواد. [ ب ِ هَِ س َ ] ( اِ مرکب ) جایی که مانند بهشت باشد. ( ناظم الاطباء ). شهر آباد و معمور :
عجب مانده شد زآن بهشتی سواد
که چون آورد خنده بیمراد.
نظامی.

فرهنگ فارسی

جایی که مانند بهشت باشد . شهر آباد و معمور .

پیشنهاد کاربران

بپرس