بهم افتادن

لغت نامه دهخدا

بهم افتادن. [ ب ِ هََ اُ دَ ] ( مص مرکب ) با یکدیگر تلاقی کردن. بیکدیگر رسیدن :
چهار کس را داد مردی یک درم
هر یکی از شهری افتاده بهم.
مولوی.
|| کنایه از مردن. || کنایه از پریشان شدن. ( آنندراج ) :
در بلخ چو پیری و جوانی بهم افتاد
اسباب فراغت بهم افتاد جهان را.
انوری ( از آنندراج ).

فرهنگ فارسی

با یکدیگر تلاقی کردن ٠ بیکدیگر رسیدن ٠ یا کنایه از مردن ٠

پیشنهاد کاربران

بپرس