توپ خودکششی یا خودرو نوعی توپ جنگی است که از یک سامانه خودرو اختصاصی برای حرکت استفاده می کند و برای جابجایی به خودروی دیگری نیاز ندارد. برخلاف توپ های کششی که برای حرکت به یک خودروی کشنده دیگر وابسته اند. این سامانه خودرو معمولاً زره پوش است و به تانک شباهت دارد، اما تفاوت آن با تانک این است که برعکس تانک برای رویارویی مستقیم با دشمن طراحی نشده است.
نیاز به چنین توپی در جنگ جهانی اول احساس شد و نخستین تانک ها در واقع توپ خودکششی تهاجمی برای آتش مستقیم بودند. در همین جنگ مشخص شد که توپخانه ها برای آتش غیرمستقیم هم به قابلیت خودکششی نیاز دارند تا قدرت خود را در جنگ های غافلگیرانه و دشت های ناهموار حفظ کنند.
نخستین توپ خودکششی انگلیسی یک تانک آزمایشی در ژانویه ۱۹۱۷ بود که از شاسی تانک و یک توپ ۶ اینچی ( کالیبر ۲۰۳ ) استفاده می کرد. در جنگ جهانی اول فرانسوی ها هم یک توپ ۲۲۰ میلی متری را بر روی بدنه تانک سبک رنو اف تی نصب کردند.
پس از جنگ تردیدهایی در مورد سودمندی توپ های خودکششی مطرح شده و جلوی تولید آن ها را گرفت. گرچه ژنرال ناظر توپخانه فرانسه پیشنهاد داده بود که تمام توپ های متوسط و سنگین این ارتش خودکششی باشند اما بیشتر نظامیان با وی مخالف بودند و این طرح انجام نشد. در آمریکا هم طرح تولید توپ خودکششی در سال ۱۹۲۲ متوقف شد و بریتانیایی ها هم اگرچه یک توپ ۱۸ پوندی را در سال ۱۹۲۵ آزمایش کردند اما نظریهٔ غالب در میان آن ها مخالفت با چنین توپ هایی بود. مهمترین دلیل مخالفت ها به مسئله چگونگی حمل ونقل مهمات این توپ ها آن هم در یک نبرد پرسرعت تانک ها مربوط می شد. این نظریه هم مطرح بود که با افزایش قدرت آتش تانک ها، آن ها دیگر نیازی به حمایت توپخانه ندارند.
به این ترتیب اکثر کشورها از جمله انگلستان و فرانسه جنگ جهانی دوم را بدون توپ خودکششی آغاز کردند اما تجربه جنگ بلافاصله تصورات را تغییر داد. بلافاصله نیاز به چنین توپ هایی احساس شده و آن ها وارد میدان نبرد شدند. این توپ های خودکششی شامل توپ های تهاجمی، ضد زره، صحرایی، هویتزر و ضدهوایی می شدند که کشورهای مختلف از جمله انگلیس، آمریکا، آلمان و شوروی به آن ها روی آوردند. در شوروی توپخانه خودکششی یکی از بخش های اصلی استراتژی جنگی آن ها بود که بر مبنای تهاجم واحدهای زرهی استوار شده بود و این توپ ها به جای اینکه بخشی از توپخانه باشند معمولاً زیر فرماندهی نیروهای تانک قرار داشتند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنیاز به چنین توپی در جنگ جهانی اول احساس شد و نخستین تانک ها در واقع توپ خودکششی تهاجمی برای آتش مستقیم بودند. در همین جنگ مشخص شد که توپخانه ها برای آتش غیرمستقیم هم به قابلیت خودکششی نیاز دارند تا قدرت خود را در جنگ های غافلگیرانه و دشت های ناهموار حفظ کنند.
نخستین توپ خودکششی انگلیسی یک تانک آزمایشی در ژانویه ۱۹۱۷ بود که از شاسی تانک و یک توپ ۶ اینچی ( کالیبر ۲۰۳ ) استفاده می کرد. در جنگ جهانی اول فرانسوی ها هم یک توپ ۲۲۰ میلی متری را بر روی بدنه تانک سبک رنو اف تی نصب کردند.
پس از جنگ تردیدهایی در مورد سودمندی توپ های خودکششی مطرح شده و جلوی تولید آن ها را گرفت. گرچه ژنرال ناظر توپخانه فرانسه پیشنهاد داده بود که تمام توپ های متوسط و سنگین این ارتش خودکششی باشند اما بیشتر نظامیان با وی مخالف بودند و این طرح انجام نشد. در آمریکا هم طرح تولید توپ خودکششی در سال ۱۹۲۲ متوقف شد و بریتانیایی ها هم اگرچه یک توپ ۱۸ پوندی را در سال ۱۹۲۵ آزمایش کردند اما نظریهٔ غالب در میان آن ها مخالفت با چنین توپ هایی بود. مهمترین دلیل مخالفت ها به مسئله چگونگی حمل ونقل مهمات این توپ ها آن هم در یک نبرد پرسرعت تانک ها مربوط می شد. این نظریه هم مطرح بود که با افزایش قدرت آتش تانک ها، آن ها دیگر نیازی به حمایت توپخانه ندارند.
به این ترتیب اکثر کشورها از جمله انگلستان و فرانسه جنگ جهانی دوم را بدون توپ خودکششی آغاز کردند اما تجربه جنگ بلافاصله تصورات را تغییر داد. بلافاصله نیاز به چنین توپ هایی احساس شده و آن ها وارد میدان نبرد شدند. این توپ های خودکششی شامل توپ های تهاجمی، ضد زره، صحرایی، هویتزر و ضدهوایی می شدند که کشورهای مختلف از جمله انگلیس، آمریکا، آلمان و شوروی به آن ها روی آوردند. در شوروی توپخانه خودکششی یکی از بخش های اصلی استراتژی جنگی آن ها بود که بر مبنای تهاجم واحدهای زرهی استوار شده بود و این توپ ها به جای اینکه بخشی از توپخانه باشند معمولاً زیر فرماندهی نیروهای تانک قرار داشتند.
wiki: توپ خودکششی