جادی

جادی ( لهستانی: Dziady و بلاروسی: Дзяды ) به معنی پدران یا نیکان که گاهی به شب نیاکان هم تعبیر می شود، مجموعه ای از آداب و رسوم مربوط به دوران پاگان است که که پس از مسیحی شدن اسلاوها و بالت ها با ایمان به انجیل آمیخته شد. آیین جادی الهام بخش آدام میتسکیه ویچ برای خلق درام شاعرانه ای با عنوان جادی بوده است.
جوهر جادی، برقراری ارتباط زندگان با مردگان یا ارواح نیاکان، با این اعتقاد مرتبط بود که در طول تغییرات فصلی، به ویژه پاییز در آخر اکتبر و اول نوامبر، ارواح مردگان به دنیای زندگان بازمی گشتند. این مراسم آیینی بر سر گور کسانیکه مدت ها است رفته اند، احترام به آنها تلقی می شد و شامل گذاشتن غذا، اغلب نان و عسل، بر روی قبرهایشان به عنوان هدیه برای روحشان بود. روز همه قدیسین به عنوان معادلی صرفاً مسیحی هم تا اوایل قرن بیستم عناصری از جادی را در برخی مناطق لهستان دربرداشت.
بخش مهمی از جادی ماسک کرابوشکی[ ب] است که از گل یا چوب ساخته می شد و آن را در طول مراسم برای نمایش شخص متوفی و هدایتش به جهان دیگر می پوشیدند. آیین جادی از این بابت به هالووین و سمبل آن کدو تنبل شباهت دارد.
↑ Stanisław Bagieński ↑ kraboszki

جادی (درام). جادی ( لهستانی: Dziady ) ، شب نیاکان، مجموعه ای از درام شاعرانه سرودهٔ آدام میتسکیه ویچ نویسنده و شاعر لهستانی و یکی از بزرگ ترین آثار رمانتیسم در لهستان و اروپا محسوب می شود. این مجموعه بین سال های ۱۸۲۳–۱۸۶۰ به نشر رسید که شامل سه بخش مرتبط است و بخش اول آن پس از درگذشت میتسکیه ویچ منتشر شد و ناقص است. عنصری که این بخش ها را به هم پیوند می دهد، مراسمی آیینی به نام شب نیاکان است که به تفصیل در قسمت دوم این مجموعه ارائه شده است. این اثر حاوی زندگی نامه های متعدد و شامل ایده های مربوط به مبارزه برای آزادی ملی با مهاجمان روس است.