شکور

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از فرهنگ قرآن است
شکور، مبالغه شاکر از اسمای خداوند است، به این معنا که بر شکر بنده جزا دهد، بندگان خود را بسیار ستاید و بر اندکی طاعت ثواب دهد.
این واژه، چهار بار به صورت صفت خدا در قرآن ذکر شده است:

[ویکی الکتاب] معنی شَّکُورُ: بسیار شکرگزار
ریشه کلمه:
شکر (۷۵ بار)

«شکور» از مادّه «شُکر» است. «صبّار» و «شکور» هر دو صیغه مبالغه است که یکی فزونی صبر و استقامت را می رساند و دیگری فزونی شکرگزاری نعمت، اشاره به این که افراد باایمان نه در مشکلات و روزهای سخت دست و پای خود را گم می کنند و تسلیم حوادث می شوند و نه در روزهای پیروزی و نعمت، گرفتار غرور و غفلت می گردند. «شَکُور» صیغه مبالغه، به معنای بسیار شکرگزار، فزونی شکرگزاری را می رساند، که همان تکرار شکر و تداوم آن با قلب و لسان و اعضاء است. تعبیر به «شَکُور» در سوره «تغابن» که یکی از اوصاف خدا است، دلیل بر این است که خداوند از بندگانش به وسیله پاداش های عظیم، تشکر می کند.