فاگین یکی از شخصیت های داستانی منفی داستان الیور توئیست، نوشتهٔ چارلز دیکنز است. او در داستان با نام های پیرمرد، پیری یا یهودی نامیده می شود.
زادگاه فاگین لندن است، نویسنده همواره با نگاهی پر از انزجار به فاگین می نگرد. فاگین رهبر یک گروه خیابانی است که در آن کودکان خردسال را به جیب بری و کارهای جنایی وادار می کند و در برابر آن پول بسیار اندکی به آن ها می پردازد.
او شخصیتی دروغگو و غیرقابل اعتماد است و تکیه کلام او عزیز من ( my dear ) است. فاگین دوست پسر یکی از شخصیت های مثبت داستان، یعنی نانسی است. نانسی یک کارگر جنسی است ولی همواره می خواهد یک زندگی پاک و به دور از گناه داشته باشد. شخصیت او به خاطر بیش از حد خسیس بودنش کمی طنزآمیز است.
او به طور غیرمستقیم باعث مرگ نانسی می شود و در پایان کتاب، به خاطر جنایت هایی که انجام داده به دار آویخته می شود و زندگی رقت انگیزش به پایان می رسد.
چارلز دیکنز نام فاگین را از یک دوست سفیدپوست خود که در یک کارخانهٔ چکمه سازی کار می کرد، برگرفته است.
فاگین یکی از نمادهای یهودیان در ادبیات انگلیسی قرن ۱۹ است. در نخستین نسخهٔ کتاب الیور توئیست، بخش اول، ۲۵۷ بار به نژاد و آیین فاگین اشاره می شود که طوری برای خواننده تداعی می کرد که گویا بسیاری از جنایت ها یا ویژگی های فاگین به خاطر یهودی بودنش است. در نسخه های پسین چاپ شدهٔ کتاب الیور توئیست، ۱۸۰ نمونه واژهٔ یهودی از تمام برگ های کتاب پاک شد.
شخص چارلز دیکنز بعدها در نامه ای به یکی از دوستانش این کارش را یک اشتباه بزرگ نامید؛ و گفت که این کار او به خاطر بیزاری از یهودیان نبوده، بلکه به خاطر این بوده که در آن دورانی که کتاب را می نوشته، یهودیان بسیاری مانند فاگین کودکان تنگ دست و بی سرپرست را به امید چند وعده خوراک و اندکی پول، به بزهکاری وادار می کردند.
در سال ۱۹۲۲ در فیلمی از فرانک لوید، کاراکتر فاگین را لان چینی بازی کرد. همچنین در اقتباس دیگری از الیور توئیست در سال ۱۹۴۸ ساختهٔ دیوید لین، الک گینس نقش فاگین را ایفا کرد. [ ۲] نمایش این فیلم به مدت سه سال در آمریکا، به اتهام یهودی ستیزی از سوی اتحادیهٔ ضد افترا ممنوع شد و سرانجام در سال ۱۹۵۱ به نمایش عمومی درآمد. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفزادگاه فاگین لندن است، نویسنده همواره با نگاهی پر از انزجار به فاگین می نگرد. فاگین رهبر یک گروه خیابانی است که در آن کودکان خردسال را به جیب بری و کارهای جنایی وادار می کند و در برابر آن پول بسیار اندکی به آن ها می پردازد.
او شخصیتی دروغگو و غیرقابل اعتماد است و تکیه کلام او عزیز من ( my dear ) است. فاگین دوست پسر یکی از شخصیت های مثبت داستان، یعنی نانسی است. نانسی یک کارگر جنسی است ولی همواره می خواهد یک زندگی پاک و به دور از گناه داشته باشد. شخصیت او به خاطر بیش از حد خسیس بودنش کمی طنزآمیز است.
او به طور غیرمستقیم باعث مرگ نانسی می شود و در پایان کتاب، به خاطر جنایت هایی که انجام داده به دار آویخته می شود و زندگی رقت انگیزش به پایان می رسد.
چارلز دیکنز نام فاگین را از یک دوست سفیدپوست خود که در یک کارخانهٔ چکمه سازی کار می کرد، برگرفته است.
فاگین یکی از نمادهای یهودیان در ادبیات انگلیسی قرن ۱۹ است. در نخستین نسخهٔ کتاب الیور توئیست، بخش اول، ۲۵۷ بار به نژاد و آیین فاگین اشاره می شود که طوری برای خواننده تداعی می کرد که گویا بسیاری از جنایت ها یا ویژگی های فاگین به خاطر یهودی بودنش است. در نسخه های پسین چاپ شدهٔ کتاب الیور توئیست، ۱۸۰ نمونه واژهٔ یهودی از تمام برگ های کتاب پاک شد.
شخص چارلز دیکنز بعدها در نامه ای به یکی از دوستانش این کارش را یک اشتباه بزرگ نامید؛ و گفت که این کار او به خاطر بیزاری از یهودیان نبوده، بلکه به خاطر این بوده که در آن دورانی که کتاب را می نوشته، یهودیان بسیاری مانند فاگین کودکان تنگ دست و بی سرپرست را به امید چند وعده خوراک و اندکی پول، به بزهکاری وادار می کردند.
در سال ۱۹۲۲ در فیلمی از فرانک لوید، کاراکتر فاگین را لان چینی بازی کرد. همچنین در اقتباس دیگری از الیور توئیست در سال ۱۹۴۸ ساختهٔ دیوید لین، الک گینس نقش فاگین را ایفا کرد. [ ۲] نمایش این فیلم به مدت سه سال در آمریکا، به اتهام یهودی ستیزی از سوی اتحادیهٔ ضد افترا ممنوع شد و سرانجام در سال ۱۹۵۱ به نمایش عمومی درآمد. [ ۳]
wiki: فاگین