مهاء

لغت نامه دهخدا

مهاء. [ م َ ] ( ع اِ ) کجی و عیب کاسه و جز آن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). عیب و کجی در کاسه و جز آن. ( از اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ).

پیشنهاد کاربران

بپرس