پاشنگ

فرهنگ اسم ها

لغت نامه دهخدا

پاشنگ. [ ش َ ] ( اِ ) خوشه انگور. خوشه کوچک از انگور. چلازَه. زنگله. || چوب خوشه انگور یا چوب چلازه انگور. || خوشه انگوری که بجهت تخم نگاه دارند. ( برهان ) :
چو مشک بویا لیکنش نافه بوده زغژب
چو شیر صافی پستانش بود از پاشنگ.
عسجدی ( از فرهنگ اسدی نسخه خطی نخجوانی در صفت شراب ).
تو گوئی سیه غژب پاشنگ بود
و یا در دل شب شباهنگ بود.
اسدی.
|| خیار بزرگ بود که برای تخم میگذارند. ( حاشیه فرهنگ اسدی نسخه خطی آقای نخجوانی ). غاوشو. ( حاشیه فرهنگ اسدی نسخه خطی آقای نخجوانی ). شنگ. باشنگ :
آن سگ ملعون برفت این سند را از خویشتن
تخم را مانند پاشنگ ایدرش بر جای ماند.
منجیک.
|| خربزه و هندوانه و کدو و امثال آنرا نیز گفته اند که بجهت تخم نگاه دارند. پاهنگ. پاچنگ. ( برهان ). و بعضی از لغویین این کلمه را مخفف پادشنگ دانسته و گفته اند مرکب است از پاد بمعنی پاینده. و شنگ که نوعیست از خیار که بجهت تخم نگاه دارند و معنی ترکیبی آن خیار محفوظ است. ( فرهنگ رشیدی ).

فرهنگ فارسی

( اسم ) پاچنگ .
خوشه انگور زنگله

فرهنگ معین

(شَ ) ( اِ. ) ۱ - خیار بزرگ . ۲ - هندوانه و کدو.

فرهنگ عمید

= باشنگ

پیشنهاد کاربران

بپرس