ژیسْکارْدِسْتَن، والِری (۱۹۲۶)(Giscard d\'Estaing, Valery)
ژیسْکارْدِسْتَن، والِری
ژیسْکارْدِسْتَن، والِری
سیاستمدار راست گرا و میانه روِ فرانسوی، از ۱۹۷۴ تا ۱۹۸۱ رئیس جمهور این کشور. در آغاز دورۀ ریاست جمهوری اش قوانین طلاق و سقط جنین را در داخل کشور به تصویب رساند، حداقل سن رأی دهندگان را به ۱۸ سال کاهش داد، و با اصلاح قانون اساسی به نمایندگان مخالف دولت در پارلمان امکان داد تا قوانین را به شورای قانون اساسی ارجاع دهند. ژیسکاردستن در سطح اروپا، به اجرای سازوکار جدید نرخ تبدیل ارز در ۱۹۷۸ و برگزاری انتخابات مستقیم برای تعیین اعضای پارلمان اروپا از ۱۹۷۹ یاری رساند. او، در مواجهه با بحران اقتصادی، ریموند باررا به نخست وزیری تعیین کرد تا مدیریت برنامه ای ضدِ تورمی را از ۱۹۷۶ برعهده گیرد. در ۱۹۸۱، انتخابات ریاست جمهوری را به فرانسوا میتران واگذار کرد و در ۱۹۸۴، بار دیگر به عضویت مجلس ملی انتخاب شد، اما در ۱۹۸۹، برای عضویت در پارلمان اروپا از نمایندگی مجلس استعفا کرد. او در دورۀ ریاست جمهوری شارل دوگل(۱۹۶۲ـ۱۹۶۶) و ژرژ پومپیدو(۱۹۶۹ـ۱۹۷۴) وزیر اقتصاد بود، اما به جنبش گُلیست ها نپیوست و خود را رهبر مرکز جدید طیف سیاسی اروپایی، طرفدار همکاری ایالات متحده و اروپا، و متعهد به نقش تقویت پارلمان معرفی کرد. در ۱۹۷۸، کنفدراسیونی فراگیر را به نام اتحاد برای دموکراسی فرانسهپایه گذاری کرد و تا ۱۹۹۶ رهبری آن را در دست داشت. ژیسکاردستن که از نخستین فارغ التحصیلان مدرسۀ ملی مدیریتمیشل دُبرهدر دورۀ پس از جنگ بود، تا پیش از آن که در مقام نامزدی مستقل در ۱۹۵۶ به عضویت مجلس ملی درآید و کرسی پدربزرگش را برای نمایندگی پوئی ـ دوـ دوماحراز کند، عضویتِ بازرسی مالیرا داشت. پس از مرگ ژرژ پومپیدو در دورۀ ریاست جمهوری، ژیسکاردستن براساس برنامۀ اصلاحات اجتماعی و سیاسی با اختلاف اندکی میترانِ سوسیالیست را شکست داد و ژاک شیراکِ گْلیست را به نخست وزیری منصوب کرد. در دوران ریاست جمهوری وی امام خمینی (ره) مدّت چند ماه در نوفل لوشاتو اقامت گزید و از این محل پیام انقلاب را به سرتاسر جهان رساند.
ژیسْکارْدِسْتَن، والِری
ژیسْکارْدِسْتَن، والِری
سیاستمدار راست گرا و میانه روِ فرانسوی، از ۱۹۷۴ تا ۱۹۸۱ رئیس جمهور این کشور. در آغاز دورۀ ریاست جمهوری اش قوانین طلاق و سقط جنین را در داخل کشور به تصویب رساند، حداقل سن رأی دهندگان را به ۱۸ سال کاهش داد، و با اصلاح قانون اساسی به نمایندگان مخالف دولت در پارلمان امکان داد تا قوانین را به شورای قانون اساسی ارجاع دهند. ژیسکاردستن در سطح اروپا، به اجرای سازوکار جدید نرخ تبدیل ارز در ۱۹۷۸ و برگزاری انتخابات مستقیم برای تعیین اعضای پارلمان اروپا از ۱۹۷۹ یاری رساند. او، در مواجهه با بحران اقتصادی، ریموند باررا به نخست وزیری تعیین کرد تا مدیریت برنامه ای ضدِ تورمی را از ۱۹۷۶ برعهده گیرد. در ۱۹۸۱، انتخابات ریاست جمهوری را به فرانسوا میتران واگذار کرد و در ۱۹۸۴، بار دیگر به عضویت مجلس ملی انتخاب شد، اما در ۱۹۸۹، برای عضویت در پارلمان اروپا از نمایندگی مجلس استعفا کرد. او در دورۀ ریاست جمهوری شارل دوگل(۱۹۶۲ـ۱۹۶۶) و ژرژ پومپیدو(۱۹۶۹ـ۱۹۷۴) وزیر اقتصاد بود، اما به جنبش گُلیست ها نپیوست و خود را رهبر مرکز جدید طیف سیاسی اروپایی، طرفدار همکاری ایالات متحده و اروپا، و متعهد به نقش تقویت پارلمان معرفی کرد. در ۱۹۷۸، کنفدراسیونی فراگیر را به نام اتحاد برای دموکراسی فرانسهپایه گذاری کرد و تا ۱۹۹۶ رهبری آن را در دست داشت. ژیسکاردستن که از نخستین فارغ التحصیلان مدرسۀ ملی مدیریتمیشل دُبرهدر دورۀ پس از جنگ بود، تا پیش از آن که در مقام نامزدی مستقل در ۱۹۵۶ به عضویت مجلس ملی درآید و کرسی پدربزرگش را برای نمایندگی پوئی ـ دوـ دوماحراز کند، عضویتِ بازرسی مالیرا داشت. پس از مرگ ژرژ پومپیدو در دورۀ ریاست جمهوری، ژیسکاردستن براساس برنامۀ اصلاحات اجتماعی و سیاسی با اختلاف اندکی میترانِ سوسیالیست را شکست داد و ژاک شیراکِ گْلیست را به نخست وزیری منصوب کرد. در دوران ریاست جمهوری وی امام خمینی (ره) مدّت چند ماه در نوفل لوشاتو اقامت گزید و از این محل پیام انقلاب را به سرتاسر جهان رساند.
wikijoo: ژیسکاردستن،_والری_(۱۹۲۶)