حجره

[ویکی اهل البیت] پرده یا پرچینی است که در پیش خانه نهند تا از نظر بیگانگان پوشیده مانند. و چون خانه های پیغمبر صلی الله علیه وآله مشرف بر مسجد بود. بیرون آن از فاصله اندک پر چینی نهاده بودند تا از بیرون خانه کسی که در مسجد است درون خانه را نبیند، و مردم بیرون آن حجرات یعنی پر چین ها منتظر بیرون آمدن پیغمبر صلی الله علیه و آله می نشستند «ان الذین ینادونک من وراء الحجرات اکثرهم لایعقلون»(سوره حجرات/آیه4) آنها که تو را از پشت حجره ها آواز می دهند بیشتر ایشان عقل ندارند. در باره گروهی از اعراب است که رعایت آداب نمی کردند.
نثر طوبی، علامه شعرانی، انتشارات اسلامیه، ج1، ص159

حُجره
در بازارهای ایرانی، فضایی کوچک که اجناس و کالاهای تجاری را در آن به معرض فروش می گذارند. در مرسوم ترین شکلِ بازار ایرانی، که بازارهای دو طبقه است، حجره های طبقۀ بالا معمولاً دفترِ کارِ تجارتخانه ای بود که اجناس خود را در حجرۀ زیرین به تماشا می گذارْد. حجره ها را در دو سوی راستۀ بازار کناربه کنار می سازند. مساحتِ هر حجره، به تقریب، از دَه تا بیست متر متفاوت است. در برخی حجره ها، مثلاً، در گذشته، حجره های راستۀ مسگرها (← مِسگری )، کالاهایی به فروش گذاشته می شد که در همان جا تولید می شدند. به غرفه های کاروان سراها نیز حجره می گویند. همچنین طلاب علوم دینی نیز، به اُتراق گاه های شخصی خود در مدرسه علمیه حجره می گویند. معمولاً انفرادی یا دو نفره اند و سکونت در آن برای طلبه مجانی است. گاهی نیز به منزلۀ کلاس درس نیز از آن استفاده می شود. در بعضی از حوزه های علمیه، طلبه ای از امتیاز حجره برخوردار می شود که لُمعتَین را خوانده و وارد دورۀ سطح شده باشد.