صید

[ویکی فقه] صید در لغت و به تبع در کلمات فقها به معنای شکار حیوان وحشی و نیز خود حیوان وحشی آمده است. مراد از شکار اعم از گرفتن، به دام افکندن و کشتن است.
از احکام آن در باب های حج ، تجارت و صید و ذباحه سخن گفته اند.
صید و حرم
از جمله محرمات احرام شکار حیوان وحشی است؛ در حرم باشد یا بیرون از حرم؛ چنان که شکار کردن در حرم حرام است؛ خواه شکارچی محرم باشد یا غیر محرم. با این تفاوت که خوردن گوشت شکار بر مُحرم مطلقا حرام است؛ هرچند مُحِلی آن را در بیرون حرم شکار کرده و به درون آورده باشد؛ لیکن خوردن آن برای مُحل جایز است. در حرمت شکار تفاوتی میان انواع شکار کردن، همچون کشتن، به دام افکندن و گرفتن نیست؛ بلکه کمک کردن دیگری بر شکار با اشاره، گفتار و یا در اختیار گذاشتن سلاح نیز حرام است. اگر مُحرم در بیرون حرم حیوانی را شکار کند، بنابر قول مشهور، گوشت آن حتی بر مُحل نیز حرام خواهد بود.
مراد از حیوان وحشی
مراد از حیوان وحشی، وحشی بالاصاله است. بنابراین، شامل وحشی ای که توسط انسان رام شده نیز می شود؛ لیکن شامل حیوانی که در اصل اهلی بوده و سپس وحشی شده نمی شود؛ لیکن در این که هر حیوان وحشی را؛ چه از حلال گوشت ها باشد یا از حرام گوشت ها در بر می گیرد یا اختصاص به حلال گوشت ها دارد و یا حلال گوشت ها به اضافه حرام گوشت هایی که در آن ها کفّاره ثابت است، مانند شیر، روباه و خرگوش ، اختلاف است. بنابر قول به تعمیم، کشتن حیوانی که انسان از آن برخود می ترسد و قصد تعرض دارد، جایز می باشد.
مراد از صید
...

[ویکی الکتاب] معنی صَیْدُ: شکار کردن - صید کردن -صید - شکار ( مصدری است که به معنای مفعول یعنی "صید شده " نیز می آید)
معنی طَعَامُ: غذا - خوراکی (طعام هر جا که بطور مطلق و بدون قید در کلام آید مراد از آن حبوبات و امثال آن است مانند عبارت "طَعَامُ ﭐلَّذِینَ أُوتُواْ ﭐلْکِتَابَ حِلٌّ لَّکُمْ " مگر اینکه در جمله قرینه ای باشد که دلالت بر نوع خاصی از طعام کند مثل "أُحِلَّ لَکُمْ صَیْ...
ریشه کلمه:
صید (۶ بار)

شکار کردن. «صاده صیداً:قنصه و اخذه بحیلة» . چون از احرام خارج شدید شکار بکنید یعنی بعد از احلال شکار جایز است. صید همان طور که مصدر است به معنی مفعول یعنی شکار شده نیز می‏آید . ایضاً . آیات صید در قرآن مجید همه در سوره مائده است آیات: 1و2و94و95و96. صید در اسلام در صورتی حلال است که شخص برای تأمین مخارج خویش و عائله‏اش شکار کند و برای خوشگذرانی حرام می‏باشد. فقهاء سفر کسانی را که برای تفریح به شکار می‏روند سفر معصیت دانسته و حکم به اتمام ر.زه و نماز کرده‏اند. حرمت شکار تفریحی ظاهراً از آن جهت است که روا نیست شخص برای ارضاء تمایل نفسانی خویش حیوانات و پرندگانی را که در این زمین پهناور بی‏آن که به کسی آزار برسانند می‏چرند و می‏پرند بی‏آن که به کسی آزار برسانند می‏چرخند و می‏پرند و خدای خویش را تسبیح می‏کنند، از نردبان هستی پیاده کند. ولی اگر احتیاج داشته باشد آن مطلب دیگری است. شکار کردن احکام به خصوصی دارد که در فقه اسلامی مشروحاً بیان شده است و این کتاب محل بررسی آنها نیست.

صِید
به دو معنی به کار می رود: ۱. گرفتن حیوان وحشی مباح، که موجب ملکیّت می شود؛ ۲. کشتن حیوان وحشی توسط حیوان (سگ آموزش دیده) یا آلت تیز مانند اسلحه و نیزه؛ که موجب تذکیۀ حیوان صید می شود. به هنگام تیراندازی یا فرستادن سگ، باید نام خدا را ببرند. باید سگ را بفرستند و اگر سگ خود، شکار کرد، موجب تذکیه نخواهد بود. صیاد نیز باید مسلمان باشد. به عقیدۀ برخی، صید لهوی که به منظور تفریح انجام می شود، حرام است و کسی که بدین قصدِ حرام، سفر کرد، شرعاً مسافر نیست و باید نمازش را تمام بخواند. صید حیوان خشکی بر مُحرِم، حرام است.