MoSCoW Prioritization یا تکنیک اولویت بندی مسکو
یکی از رایج ترین و شناخته شده ترین تکنیکها در اولویت بندی خواسته ها و توقعات از یک خدمت و یا ابزار ، روش MoSCoW نام دارد. در این روش قابلیتهای مورد نظر در چهار دسته اولویت بندی شده و با این روش می توان بصورت سیستماتیک گزینه مطلوب را انتخاب کرد.
... [مشاهده متن کامل]
این چهار دسته عبارتند از:
Must Have
Should Have
Could Have
Won’t Have
دسته Must Have قرار است شامل موارد بسیار کلیدی باشد که اگر حتی یک مورد از این موارد در بین قابلیتها و امکانات محصول مورد نظر نبود، این محصول از دید ما غیرقابل پذیرش است. عملا می توان از عنوان الزامی برای این قابلیتها استفاده کرد. به عبارت دیگر اون بخش هایی که حتما باید تولید بشن و اگه نباشن محصول نهایی پروژه اصلا به درد نمی خوره.
دسته Should Have قرار است شامل مواردی باشند که قطعا از نظر ما پراهمیت هستند اما لزوما قرار نیست نبود یکی از این قابلیتها در محصول باعث کنار گذاشته شدن آن بشود و ممکن است مثلا برای آنها بازه 30% را در نظر بگیرم و چنانچه 70% این مجموعه از موارد در محصول مشاهده شد، این محصول از دید ما قابل پذیرش است. به عبارت دیگر اون بخش هایی که واقعا بودنشون لازمه، ولی اگه نباشن باز هم می تونیم از محصول نهایی پروژه استفاده کنیم، فقط ممکنه لازم باشه یه راه حل های جانبی برای بعضی کمبودها در نظر بگیریم.
اما دسته Could Have شامل آن دسته از مواردی هستند که می توان از آنها به عنوان ارزش افزوده نام برد و بودن آنها برای ما الزامی نیست و اما به هرحال می توانند به عنوان یک مزیت رقابتی برای محصول محسوب شوند. به عبارت دیگر اون بخشی که خیلی خوشمون میاد تو محصول نهایی باشه، ولی نباشه هم اتفاقی نمی افته
اما دسته آخرWon’t have this time آنهایی هستند که عملا برای ما اهمیتی ندارند و بود و نبودشان برای ما تفاوتی ایجاد نمی کند. به عبارت دیگر اون چیزهایی که فعلا قصد نداریم تو محصول نهایی پروژه باشه؛ هرچند که ممکنه به نظر مرتبط بیاد.
یکی از رایج ترین و شناخته شده ترین تکنیکها در اولویت بندی خواسته ها و توقعات از یک خدمت و یا ابزار ، روش MoSCoW نام دارد. در این روش قابلیتهای مورد نظر در چهار دسته اولویت بندی شده و با این روش می توان بصورت سیستماتیک گزینه مطلوب را انتخاب کرد.
... [مشاهده متن کامل]
این چهار دسته عبارتند از:
دسته Must Have قرار است شامل موارد بسیار کلیدی باشد که اگر حتی یک مورد از این موارد در بین قابلیتها و امکانات محصول مورد نظر نبود، این محصول از دید ما غیرقابل پذیرش است. عملا می توان از عنوان الزامی برای این قابلیتها استفاده کرد. به عبارت دیگر اون بخش هایی که حتما باید تولید بشن و اگه نباشن محصول نهایی پروژه اصلا به درد نمی خوره.
دسته Should Have قرار است شامل مواردی باشند که قطعا از نظر ما پراهمیت هستند اما لزوما قرار نیست نبود یکی از این قابلیتها در محصول باعث کنار گذاشته شدن آن بشود و ممکن است مثلا برای آنها بازه 30% را در نظر بگیرم و چنانچه 70% این مجموعه از موارد در محصول مشاهده شد، این محصول از دید ما قابل پذیرش است. به عبارت دیگر اون بخش هایی که واقعا بودنشون لازمه، ولی اگه نباشن باز هم می تونیم از محصول نهایی پروژه استفاده کنیم، فقط ممکنه لازم باشه یه راه حل های جانبی برای بعضی کمبودها در نظر بگیریم.
اما دسته Could Have شامل آن دسته از مواردی هستند که می توان از آنها به عنوان ارزش افزوده نام برد و بودن آنها برای ما الزامی نیست و اما به هرحال می توانند به عنوان یک مزیت رقابتی برای محصول محسوب شوند. به عبارت دیگر اون بخشی که خیلی خوشمون میاد تو محصول نهایی باشه، ولی نباشه هم اتفاقی نمی افته
اما دسته آخرWon’t have this time آنهایی هستند که عملا برای ما اهمیتی ندارند و بود و نبودشان برای ما تفاوتی ایجاد نمی کند. به عبارت دیگر اون چیزهایی که فعلا قصد نداریم تو محصول نهایی پروژه باشه؛ هرچند که ممکنه به نظر مرتبط بیاد.