promissory note

سفته به علت خطرات نقل و انتقال پول و توسعه تجارت بین الملل بین بازرگانان رواج یافت. امروزه از سفته به عنوان یک وسیله اعتباری در سرمایه گذاری های کوتاه مدت در واحدهای تولیدی، صنعتی، تجارتی و خدماتی استفاده می شود.
سفته در لغت به معنای چیزی است که از کسی عاریه یا قرض یا در عوض چیزی بگیرند تا در شهر دیگر پس دهند.
سفته از جمله اسنادی است که بانک ها هنگام پرداخت وام از وام گیرنده دریافت می کنند و در معاملات بازرگانی نیز کاربرد دارد. بدهکار با دادن سفته به طلبکار متعهد می شود که مبلغ معینی را در زمانی معین به او پرداخت کند. طلبکار می تواند سفته را تا زمان آمدن سررسید نزد خود نگاه دارد یا اینکه در صورت نیاز به پول آن، طلبش را در برابر دریافت مبلغی کمتر به یک شخص دیگر انتقال دهد. برای انتقال سفته آن را پشت نویسی یا ظهرنویسی می کنند، یعنی برای نمونه پشت سفته می نویسند: �این سند به آقا/خانم … انتقال یافت. فردی که سفته را در اختیار دارد همچنین می تواند در صورت نیاز به پول آن قبل از زمان سررسید، به بانک مراجعه کند و با ارائهٔ سفته مبلغی پایین تر از مبلغ آنچه در سند قید شده را دریافت نماید. در این حالت بانک پس فرارسیدن زمان مقرر، مبلغ را از بدهکار اصلی دریافت خواهد کرد. از شرایط این کار این است که بدهی به سبب امور بازرگانی به وجود آمده باشد و تا زمان سررسید سند بیش از ۹۰ روز نمانده باشد. به این عمل بانک تنزیل می گویند.
سفته در ایران
سفته در ایران سندی نسبتاً متروک است و اشخاص ترجیح می دهند برای اطمینان از دریافت طلب خود از چک استفاده کنند و با تقلب نسبت به قانون به درج تاریخ مؤخر بر روی چک اقدام کنند. از دلایل کاربرد نداشتن سفته می توان به وضع ضمانت اجراهای سنگین برای چک در حالی که ضمانت اجرای سفته چندان تفاوتی با ضمانت اجرای اسناد عادی ندارد، دریافت مالیات از سفته از طریق حق تمبر به میزان نیم در هزار مبلغ سفته، تشریفات خاص برای اعتراض به پرداخت نشدن سفته و شبهه ربوی بودن تنزیل سفته اشاره کرد.
در قانون تجارت ایران سفته چنین تعریف شده است:
فته طلب سندی است که به موجب آن امضاکننده تعهد می کند مبلغی در موعد معین یا عندالمطالبه در وجه حامل یا شخص معین یا به حواله کرد آن شخص کارسازی نماید.
محل معمول برای تهیه سفته شعب بانک ملی ایران است که در آن ها سفته را تا ابتدای سال نود و پنج به قیمت سه هزارم مبلغ اسمی آن می فروختند. در اصلاحیه قانون مالیاتهای مستقیم مصوب ۳۱ - ۴ - ۱۳۹۴ این مقدار به نیم دهم درصد کاهش یافت.
سفته استخدام
امروزه گرفتن سفته حین استخدام تحت عنوان ضمانت و جهت حسن انجام کار بسیار شایع می باشد. یکی از نگرانی هایی که در مورد این گونه سفته ها وجود دارد راجع به وصول این سفته ها می باشد. در این خصوص باید گفت که چون این سفته ها اصولا بابت پرداخت، صادر نمی شوند و هدف از صدور آن ها انجام درست تعهد می باشد لذا اصل بر اینست که کارفرما نمی تواند وجه آن را وصول نماید مگر آنکه ثابت نماید، کارگر در انجام تعهد خود کوتاهی و قصور ورزیده است.
شرایطی که باید در سفته رعایت شود
قانون تجارت در ماده 308 شرایط شکلی را که باید به هنگام صدور سفته رعایت گردد، مورد اشاره قرار داده است. در صورتی که یکی از این شرایط در صدور سند رعایت نشود، سند صادر شده از مزایایی که برای سفته در نظر گرفته شده است، برخوردار نخواهد شد. طبق این ماده فته طلب یا سفته باید متضمن شرایط ذیل باشد:
مُهر یا امضاء
تاریخ صدور
مبلغی که باید توسط صادرکننده پرداخت شود با حروف
گیرنده ی وجه ( سفته می تواند در وجه حامل صادر شود )
تاریخ پرداخت ( اگر زمان پرداخت با تعطیل رسمی مصادف شد، باید روز بعد از تعطیل پرداخت صورت گیرد )
نکات مهم در نوشتن سفته
1 - در صورتی که گیرنده در تنظیم سفته مشخص نشود سفته در وجه حامل لحاظ شده و دارنده آن می تواند آن را وصول نماید.
2 - در صورت درج نکردن تاریخ صدور دارنده سفته می تواند هر زمانی که بخواهد نسبت به اجرا گذاشتن سفته اقدام نماید.
3 - اگر کسی پشت سفته را به عنوان ضامن امضا نماید همانند صادر کننده سفته نسبت به پرداخت مبلغ آن مسئول خواهد بود.
#### برات میشه : negotiable instrument
توضیحات انگلیسی ویکی پدیا برای سفته :
A promissory note, sometimes referred to as a note payable, is a legal instrument ( more particularly, a financing instrument and a debt instrument ) , in which one party ( the maker or issuer ) promises in writing to pay a determinate sum of money to the other ( the payee ) , either at a fixed or determinable future time or on demand of the payee, under specific terms.
Overview
The terms of a note usually include the principal amount, the interest rate if any, the parties, the date, the terms of repayment ( which could include interest ) and the maturity date. Sometimes, provisions are included concerning the payee's rights in the event of a default, which may include foreclosure of the maker's assets. In foreclosures and contract breaches, promissory notes under CPLR 5001 allow creditors to recover prejudgement interest from the date interest is due until liability is established. For loans between individuals, writing and signing a promissory note are often instrumental for tax and record keeping. A promissory note alone is typically unsecured.
Terminology
The term note payable is commonly used in accounting ( as distinguished from accounts payable ) or commonly as just a "note", it is internationally defined by the Convention providing a uniform law for bills of exchange and promissory notes, but regional variations exist. A banknote is frequently referred to as a promissory note, as it is made by a bank and payable to bearer on demand. Mortgage notes are another prominent example.
If the promissory note is unconditional and readily saleable, it is called a negotiable instrument.
Demand promissory notes are notes that do not carry a specific maturity date, but are due on demand of the lender. Usually the lender will only give the borrower a few days' notice before the payment is due.
Promissory notes may be used in combination with security agreements. For example, a promissory note may be used in combination with a mortgage, in which case it is called a mortgage note.
Loan contracts
In common speech, other terms, such as "loan", "loan agreement", and "loan contract" may be used interchangeably with "promissory note". The term "loan contract" is often used to describe a contract that is lengthy and detailed.
A promissory note is very similar to a loan. Each is a legally binding contract to unconditionally repay a specified amount within a defined time frame. However, a promissory note is generally less detailed and less rigid than a loan contract. For one thing, loan agreements often require repayment in installments, while promissory notes typically do not. Furthermore, a loan agreement usually includes the terms for recourse in the case of default, such as establishing the right to foreclose, while a promissory note does not.
Difference from IOU
Promissory notes differ from IOUs in that they contain a specific promise to pay along with the steps and timeline for repayment as well as consequences if repayment fails. IOUs only acknowledge that a debt exists.
Negotiability
Negotiable instruments are unconditional and impose few to no duties on the issuer or payee other than payment. In the United States, whether a promissory note is a negotiable instrument can have significant legal impacts, as only negotiable instruments are subject to Article 3 of the Uniform Commercial Code and the application of the holder in due course rule. The negotiability of mortgage notes has been debated, particularly due to the obligations and "baggage" associated with mortgages; however, in mortgages notes are often determined to be negotiable instruments.
In the United States, the Non - Negotiable Long Form Promissory Note is not required.
Use as financial instruments
Promissory notes are a common financial instrument in many jurisdictions, employed principally for short time financing of companies. Often, the seller or provider of a service is not paid upfront by the buyer ( usually, another company ) , but within a period of time, the length of which has been agreed upon by both the seller and the buyer. The reasons for this may vary; historically, many companies used to balance their books and execute payments and debts at the end of each week or tax month; any product bought before that time would be paid only then. Depending on the jurisdiction, this deferred payment period can be regulated by law; in countries like France, Italy or Spain, it usually ranges between 30 and 90 days after the purchase.
When a company engages in many of such transactions, for instance by having provided services to many customers all of whom then deferred their payment, it is possible that the company may be owed enough money that its own liquidity position ( i. e. , the amount of cash it holds ) is hampered, and finds itself unable to honour their own debts, despite the fact that by the books, the company remains solvent. In those cases, the company has the option of asking the bank for a short - term loan, or using any other such short - term financial arrangements to avoid insolvency. However, in jurisdictions where promissory notes are commonplace, the company ( called the payee or lender ) can ask one of its debtors ( called the maker, borrower or payor ) to accept a promissory note, whereby the maker signs a legally binding agreement to honour the amount established in the promissory note ( usually, part or all its debt ) within the agreed period of time. The lender can then take the promissory note to a financial institution ( usually a bank, albeit this could also be a private person, or another company ) , that will exchange the promissory note for cash; usually, the promissory note is cashed in for the amount established in the promissory note, less a small discount.
Once the promissory note reaches its maturity date, its current holder ( the bank ) can execute it over the emitter of the note ( the debtor ) , who would have to pay the bank the amount promised in the note. If the maker fails to pay, however, the bank retains the right to go to the company that cashed the promissory note in, and demand payment. In the case of unsecured promissory notes, the lender accepts the promissory note based solely on the maker's ability to repay; if the maker fails to pay, the lender must honour the debt to the bank. In the case of a secured promissory note, the lender accepts the promissory note based on the maker's ability to repay, but the note is secured by a thing of value; if the maker fails to pay and the bank reclaims payment, the lender has the right to execute the security.
Use as private money
Thus, promissory notes can work as a form of private money. In the past, particularly during the 19th century, their widespread and unregulated use was a source of great risk for banks and private financiers, who would often face the insolvency of both debtors, or simply be scammed by both.