ایرانیان فارسی زبان

فارسی زبانان یا پارسی زبانان به بخشی از مردمان ایرانی که زبان فارسی زبان مادری شان است گفته می شود. در زبان های غربی به ایرانیان فارسی زبان مردمان پارسی (Persian) گفته می شود. در افغانستان واژه پارسیوان برای فارسی زبانان آن کشور متداول است.
فارسی زبان رسمی ایران، افغانستان و تاجیکستان است و البته در تاجیکستان به نام فارسی تاجیکی و در افغانستان به نام فارسی دری شناخته می شود و فارسی زبانان در ایران بزرگ ترین گروه زبانی به شمار می آیند. براساس نتایج سرشماری سال ۱۳۷۵ دربارهٔ ترکیب قومی ملّت ایران، جمعیت فارس ها حدود ۷۳ تا ۷۵ درصد جمعیت ایران است. آمار سرشماری سال ۱۳۷۵ نشان می دهد که ۸۲ تا ۸۳ درصد مردم فارسی صحبت می کنند و ۸۶ درصد از آن ها فقط فارسی را می فهمند. فارسی زبان نخست ۲۰ میلیون تن در افغانستان، ۵ میلیون تن در تاجیکستان، و در ازبکستان حدود ۷ میلیون است. زبان فارسی گویش ورانی نیز در هند و پاکستان دارد (نگاه: زبان فارسی در شبه قاره هندوستان). با توجه به رسمی بودن زبان فارسی در ایران، افغانستان و تاجیکستان و تسلط گویشوران سایر زبان ها بدان به عنوان زبان دوم روی هم رفته می توان شمار فارسی گویان جهان را حدود ۱۱۰ میلیون تن برآورد کرد
اقوام پارسی (آریایی) است. زبان این قوم زبان پارسی باستان بود، و هم اکنون به پارسی نو تکلم می کنند. در زبان پارسی باستان «پارسه» (Parsa) نام یکی از اقوام ایرانی مقیم اهل ایران است که مقر ایشان را نیز پارس نامیده اند. از این قوم دو خاندان بزرگ به شاهنشاهی رسیده اند، یکی هخامنشیان و دیگر ساسانیان.
نام قوم پارس برای اولین بار در (سالنامه های پادشاهان آشور) در شرح لشکرکشی آنان به حدود جبال زاگرس به میان آمده است. آشوریان این قوم را در ۸۴۴ ق.م. شناخته اند. با این دلایل قوم پارس قبلاً در شمال غربی ایران کنونی در مغرب و جنوب غربی دریاچه ارومیه مستقر بوده و سپس به تدریج به جنوب متمایل شده و این انتقال در نتیجهٔ فشار اورارتو و آشور بوده است. این قوم به احتمال قوی در حدود سال ۷۰۰ ق.م. در مغرب جبال (زاگرس کنونی) جایگزین شدند، و مرکز حکومت آن ها مطابق نوشتهٔ آشوریان پارسوماش نامیده شد. پارسیان پس از ورود به این سرزمین تحت قیادت هخامنش حکومت کوچک خود را تشکیل دادند. پس از مرگ هخامنش پسرش چیش پیش پادشاه شهر انشان نامیده شد و رسماً در قلمرو وسیعتری به فرمانروایی پرداخت و ایالت تازه ای را که پارسه نامیده شد (فارس کنونی) به دیگر متصرفات خود پیوست.