حرف اضافه

کلمه ایست که نسبت میان دو کلمه را بیان کند و کلمه بعد را متمم کلمه دیگر قرار دهد
[preposition , adposition] [زبان شناسی] یکی از مقوله های اصلی واژگانی که رابطۀ میان سازه های جمله را نشان می دهد

[prepositional] [زبان شناسی] دارای ویژگی حرف اضافه

[preposition stranding] [زبان شناسی] باقی گذاشتن حرف اضافه در جایگاه خودش بدون متمم

حرف اضافه وجود ندارد
حرف اضافه ساده که شامل یک واژه به عنوان حرف اضافه است؛ مانند:
واژه «اضافه» در عربی به غیر از معنای «زیادی» یا «زائد» معنای «نسبت» یا «رابطه» هم می دهد. اما دستکم در فارسی امروز این وامواژه معنای نسبت نمی دهد. در اصطلاح حرف اضافه معنی دوم واژهٔ اضافه در عربی یعنی «نسبت» مدنظر است و نباید از اصطلاح حرف اضافه برداشت کرد که این حروف زیادی یا کم اهمیت هستند بلکه برعکس این حروف هسته گروه حرف اضافه ای را تشکیل می دهند. به ویژه در زبان فارسی این حروف حائز اهمیت هستند چرا که فارسی در مسیر تحلیلی شدن خود برای فرادادن حالات دستوری بسیار به حروف اضافه وابسته شده است.
مهم ترین حرف اضافه های پیشین زبان فارسی عبارت اند از: به، از، در، با، بین، تا، جلو، میان و ... ؛ مهم ترین حرف اضافه های پیشین زبان انگلیسی عبارت اند از: to ,for ,with؛ حرف اضافه پیشین می تواند از ترکیب چند واژه درست شده باشد، مانند: بعد از، in front of.
برخی زبان ها دارای حرف اضافه پسین هستند. زبان فارسی دارای یک حرف اضافه پسین به عنوان نقش نمای مفعول مستقیم است، این حرف اضافه پسین را است. هر واژه ای در جمله که پس از آن بیاید مفعول مستقیم بند است.

حرف اضافه کلمه یا ترکیبی ثابت و تغییرناپذیر است که میان دو کلمه یا گروهی از کلمات رابطهٔ تابعی برقرار می کند. انواع حرف اضافهٔ فرانسه و موارد کاربرد آن ها چنین است:
الف) حروف اضافه از نظر شکل و ظاهر به دو دسته تقسیم می شود:
۱. حرف اضافه ساده (préposition simple) که تنها از یک کلمه تشکیل می شود و خود دارای دو نوع است:
- حرف اضافه ساده که فقط ماهیت حرف اضافه را داراست و جز آن نقش دیگری نمی تواند ایفا کند. مانند: par, de, à و غیره.

(یا: نقش نما) در اصطلاح دستور زبان، کلمه یا گروهی کلمات نامستقل که قبل از اسم می آید و آن را وابسته و متممِ کلمۀ دیگر یا کلّ جمله قرار می دهد. حرف اضافه به دو دستۀ ساده و مرکب تقسیم می شود. حرف اضافۀ ساده آن است که بیش از یک تکواژ نیست و در زبان فارسی محدود است. مثلِ: «تا»، «با»، «چون»، «در»: «از دمِ صبحِ ازل تا آخر شام ابد». حرف اضافۀ مرکب آن است که بیش از یک تکواژ باشد. حرف اضافۀ مرکب در زبان فارسی رو به گسترش است و ساختمان آن متشکل است از: حرف اضافۀ ساده + اسم+ کسرۀ اضافه همچون «به عنوانِ»، «از برایِ»، «به خاطرِ» «از جانبِ»، «باوجودِ»، «درپیِ». مثال: «من از طرفِ رئیس مسئول برگزاری جلسه شده بودم».

از

حرف اضافه ، حرف جر ، حرف پیش نهاده

حرف الجر