از گناهان کبیره ای که بر آن وعده
عذاب داده شده،
استمناء است و آن بیرون کردن
منی خود است از راه غیر طبیعی، مانند مالیدن به دست یا سایر اعضاء خود یا به اعضاء دیگری غیر از همسر.
در
کتاب جواهرالکلام درآخر مبحث حدود می نویسد: هر کس به دستش یا عضو دیگرش استمناء کند، باید
تعزیر شود. چون کار حرامی بلکه کبیره ای را مرتکب شده است. چنانچه از
حضرت صادق (علیه السّلام) از
حکم آن می پرسند. آن حضرت می فرماید: «گناه بزرگی است که
خداوند در
قرآن مجید از آن نهی فرموده است و استمناء کننده مثل این است که به خودش
نکاح کرده و اگر کسی را که چنین کاری می کند، بشناسم، با او همخوراک نخواهم شد.»راوی
حدیث می پرسد: از کجای قرآن حکم آن فهمیده می شود؟ فرمود: از آیه «هر کس با غیر از همسر و کنیزش شهوتش را دفع کند، ایشان تجاوز کارانند» راوی پرسید:
گناه زنا بزرگ تر است یا استمناء؟ حضرت فرمود: استمناء گناه بزرگی است .(جواهر اللاحکام کتاب الحدود المسالة الثانیه من استمنی بیده او بغیرها من اعضائه غرر لانه فعل محرماً بل کبیرة ففی خبر احمد بن عیسی سئل الصادق (علیه السّلام) عن الخضخضه فقال اثم عظیم قدنهی اله عنه فی کتابه و فاعله کناکح نفسه و لو علمت بمن یفعله ما اکلت معه فقال السائل بین لی یابن رسول الله (صلی الله علیه و آله وسلّم) من کتاب الله فیه فقال قول الله تعالی و من ابتغی وراء ذلک فاولئکم هم العادون و هو فما وراء ذلک فقال الرجل ای اکبر الزنا او هی فقال (علیه السّلام) هو ذنب عظیم) از امام (علیه السّلام) حکم استمناء را می پرسند، درپاسخ فرمود: «از گناهان بزرگ و بسیار زشت است» (سالته عن الخضخضة فقال هی من الفواحش) و از حکم کسی که با حیوانی جمع شود، یا به وسیله مالیدن، شهوتش را دفع کند، پرسیدند، فرمود: «هر کس شهود خود را به این وسیله و مانند آن دفع کند در حکم زنا کردن است. یعنی با گناه زنا برابر می باشد.» (و فی الموثق فی الرجل ینکح البهیمة او یدلک فقال (علیه السّلام) کل ما انزل الرجل مائه من هذا و شبهه فهو زنا)
شخص ملعون
حضرت صادق (علیه السّلام) می فرماید: «سه دسته اند که خداوند با ایشان سخن نمی گوید و به نظر
رحمت به ایشان نمی نگرد و پاکشان نفرموده و برایشان عذاب دردناکی است: کسی که موی سفیدش را بکند (تا نمایش دهد که
جوان است)، و کسی که به وسیله عضو خودش شهوتش را خارج کند، و کسی که با او
لواط کرده شود.» (ثلثة لا یکلمهم الله تعالی ولا ینظر الیهم ولا یزکیهم و لهم عذاب الیم الناتف شبیه و الناکح نفسه و المنکوح فی دبره) رسول خدا ـ (علیه السّلام) ـ می فرماید: «هر کس، که با دست شهوتش را بیرون کند ملعون است.» (قال (صلی الله علیه و آله وسلّم) ناکح الکف ملعون) صاحب جواهر می فرماید: مستفاد از ادله، جواز استمناء با زوجه و
کنیز است لیکن اولی ترک آن است و در مسالک نیز قریب به همین را ذکر فرموده، لیکن طریق
احتیاط ترک آن است.
شیوع استمناء
متاسفانه به واسطه مشکلات بی حد و حساب ازدواج و تجرد جوانان، به قرار مسموع، این مرض خانمانسوز و
گناه کبیره شیوع فوق العاده پیدا کرده و دانسته یا ندانسته بسیاری از جوانان عزیز را به انواع و اقسام بیماری ها مبتلا می سازد. صرف نظر از عقوبت های اخروی که دارد، وظیفه ی پدرها و مادرها است که فرزندان خود را بیاگاهانند و مواظب جوانان خود باشند. و همچنین در مرتبه ی دوم، وظیفه ی دبیران و آموزگاران تعلیمات دینی و بهداشت است که جوانان را به عواقب وخیم روحی و جسمی این بلیه با خبر سازند.
مضرات جسمی و روحی استمناء
...
خودارضایی علاوه بر این که از گناهان کبیره و موجب خشم خدای متعال است دارای آسیب های فراوانی است که در صورت عدم کنترل و ترک آن مسیر زندگی دنیوی و اخروی شخص را به خطر می اندازد.
طغیان جنسی یکی از مهم ترین و در عین حال پیچیده ترین مسائلی است که اکثریت مردم ـ به خصوص نسل جوان ـ با آن درگیرند. چه این مساله عامل مهم و زیربنای انحراف و انحطاط جسمی و روحی را فراهم می سازد. در سن جوانی که
انسان قدرت جسمی بیشتری را داراست، تمام امیال غریزی و نفسانی اش در اوج قدرت و شدت بوده و به خصوص این میل هم، از کمال قدرت برخوردار می باشد. به این جهت محرومیت از ارضای این میل، در ردیف مشکل ترین محرومیت هایی است که بشر با آن ها دست به گریبان است، زیرا تحمل محرومیت از هر غریزه یا نعمتی که ارضا و برخورداری آن توام با لذت بیشتری است، به همان نسبت مشکل تر و طاقت فرساتر خواهد بود. لذا باید گفت تعدیل این میل در جوانی، به راستی خود هنر بزرگی است.خودارضایی یکی از راه های همین طغیان جنسی است. خودارضایی بیراهه ای برای ارضای میل سرکش جنسی است که نسل جوان را در معرض آسیب های جدی قرار می دهد. از همین رو نام بیماری بر آن نهاده شده است.
آسیب ها
قرآن کریم اصرار می ورزد که ای
انسان، تمام اعمال و رفتار تو نه تنها در زندگی شخصی ات بلکه در طبیعت و محیط پیرامون تو نیز
اثر می گذارد. از آن جا که انسان سر و کارش بیشتر با طبیعت مادی است و به جنبه های مادی و دنیوی کارهایش بیشتر می اندیشد و جلب منفعت دنیوی و دفع ضرر دنیوی برایش روشن تر و ملموس تر است بر همین اساس، دین اسلام قبل از هر چیز انسان را به پی آمدهای مثبت و منفی دنیوی کارهایش متوجه ساخته و هشدارهای لازم را به او داده است.بنابراین، بیان آسیب ها به نوبه خود، آگاهی بخشی و روشن گری نسبت به تنبیه هاتی است که به زودی زود گریبان گیر فرد می شوند. آشنایی با آسیب ها هم برای پیشگیری امری کارساز است و هم برای ترک. وقتی بخواهیم با امر زشتی که در آستانه آن قرار گرفته ایم یا عادت ناپسندی که دچار آن شده ایم به ستیزه برخیزیم ابتدا باید نتایج نامطلوب آن را در نظر مجسم سازیم و بعد منافعی را که در نتیجه دفع و ترک آن عاید ما می شود در درون خود تصور کنیم و در نتیجه این عمل، هر بار که چنین نمایشی در روح خود می دهیم بر آن تحریک یا عمل چیرگی یافته و لذات ترک آن را لحظه به لحظه در خود احساس می کنیم. ولی باید دانست که این گرچه قدم اول و امری لازم است کافی نیست. باید برای پیشگیری و درمان نیز تلاش کرد.
← آسیب های جسمانی
۱. ↑ مطففین/سوره۸۳، آیه۱۴.
...