فرانکو بارزی (زاده
۸ مه ۱۹۶۰)، مدافع بازنشستهٔ فوتبال
ایتالیا و از برجسته ترین بازیکنان تاریخ باشگاه
میلان می باشد. بعد از
پائولو مالدینی بیشترین بازی را برای تیم میلان انجام داده است و به عنوان
کاپیتان موفق به کسب پنج
اسکودتو شده و همچنین سه بار
جام باشگاه های اروپا را بالای سر برده است.بارزی همچنین یکی از اعضای ایتالیا در
جام جهانی ۱۹۸۲ بود و موفق شد همراه تیم ایتالیا قهرمان جهان بشود. او در آخرین بازی ملی اش، در فینال
جام جهانی ۱۹۹۴، در مقابل برزیل اولین ضربه پنالتی تیمش را از دست داد.
تعداد بازی ها و گل ها فقط مربوط به بازی های لیگ داخلی است.
این مدافع بازیساز همراه
فرانس بکن بائر آلمانی از بهترین لیبروهای تاریخ فوتبال می باشد . یک بازیکن کامل با خصوصیات توأم دفاعی، هجومی، بازیسازی، رهبری و هدایت کننده تیم که در قلب تیم آث میلان افسانه ای اواخر دهه 80 و اوایل دهه 90 قرار داشت. وی به عنوان کاپیتان تیم آث میلان دو بار در سال های 1989 و 1990 جام قهرمانی باشگاه های اروپا را بالای سر برد. وی از باارزش ترین بازیکنان جام جهانی 1990 در کشور خود بود. او در جام جهانی 1994 در حالیکه بازوبند کاپیتانی تیم ملی ایتالیا را بر دست داشت در مرحله گروهی بازی ها دچار مصدومیت شد، اما با صعود تیم ملی ایتالیا با درخشش
روبرتو باجیو، پائولو مالدینی و
روبرتو دونادونی به دیدار نهایی رقابت ها در این دیدار حضور داشت و با رهبری خط دفاع ایتالیا موجب شد 120 دقیقه زوج
روماریو و
به به تو در دست یابی به گل ناموفق باشند. این کاپیتان مصدوم تازه به میدان بازگشته، در ضربات پنالتی فینال جام 94 به عنوان اولین پنالتی زن ایتالیا معرفی شد (تصمیم اشتباه) و آخرین ضربه خود برای تیم ملی ایتالیا را به بالای دروازه
کلودیو تافارل گلر برزیلی فرستاد. وی تا سال 1997 در باشگاه آث میلان به بازی پرداخت.
بارزی بازیکن سابق و مدیر آکادمی میلان میهمان ویژه
پرسپولیس در شهرآورد هفتاد و ششم تهران بود.