چرم
چرم (فریمان)، روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان فریمان در استان خراسان رضوی ایران است.
این روستا در دهستان سنگ بست قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۲۶۲ نفر (۸۷خانوار) بوده است.
متن را ببینید.
چَرم باله ماهیان (Kyphosidae) نام یکی از خانواده های ماهیان است.
اسدی، هدایت و دیگران، اطلس ماهیان خلیج فارس و دریای عمان، سازمان تحقیقات و آموزش شیلات ایران،
تهران: ۱۳۷۵.
چرم خوران سفلی یکی از روستاهای استان
آذربایجان شرقی است که در دهستان عباس غربی بخش تیکمه داش شهرستان بستان آباد واقع شده است.
از طوایف موجود در این روستا می توان(ولی) "بدلی" ، میزعلی"حسینقلی"، و "نجفعلی" را نام برد.
دارای مدرسه ابتدایی (و قبلاً راهنمایی هم بوده) و دو مسجد نیز می باشد.
مدرسه همت که وجه تسمیه آن بخاطر همت و کوشش اهالی در ساخت آن است، الان مرکز مجتمع می باشد.
بیشتر اهالی به کرج (محمدآباد) کوچ می کنند و برخی هم به چابهار جهت کار.
چرم خوران بالا یکی از روستاهای استان آذربایجان شرقی است که در دهستان عباس غربی بخش تیکمه داش شهرستان بستان آباد واقع شده است.
چرم سازی عبارتست از تهیه چرم از پوست حیوانات و جانوران بوسیلهٔ پاره ای مواد شیمیایی و اعمال فیزیکی و شیمیایی، که پوست از حالت ابتدایی خارج شده و به صورت ثابت و فاسد نشدنی در بیاید. به عبارت دیگر چرم سازی تغییر شکل دادن به پوست به کمک مواد دباغی و عملیات فیزیکی و شیمیایی و تهیهٔ چرم است.
تهیهٔ پوست:در روش سنتی
تولید چرم، بیشتر از پوست گاو برای تبدیل به چرم استفاده می کنند زیرا این نوع پوست نرم تر از پوست گاومیش و ضخیم تر از پوست
گوسفند است و در مرحلهٔ لش زنی و سایر مراحل برای تبدیل به چرم، امکان صدمه دیدن پوست کمتر است. از سوی دیگر محصولاتی که با این نوع چرم ساخته می شود، مرغوب تر است.
شستشو:پوست ها را برای تبدیل به چرم باید به حالت طبیعی خود بازگرداند، به همین منظور آنها را ۳ الی ۶ روز در آب نگه می دارند تا
نمک از پوست خارج شود، و حالت خشکی آن از بین برود.
موگیری:در این مرحله پوست ها را که به حالت طبیعی درآمده اند ۳ الی ۱۰ روز در محلول آرد جو یا آهک نگه داری می کنند، این عمل باعث تخمیر پوست می گردد به طوری که مو از آن به راحتی کنده می شود. از این مرحله به پوست ها توله آهکی نیز گفته می شود.
لش زنی:برای این کار پوست را به دو میخ آویزان کرده با داس یا اَرسَن (چاقوی دو دسته با تیغهٔ بلند) چربی ها و ضایعات را از آن جدا می کنند.
خوابانیدن در فضله:پوست ها را برای چند روز در محلولی از آب و فضلهٔ مرغ و کبوتر می خوابانند. این عمل باعث از بین رفتن پروتئین های اضافی پوست که سبب خرابی چرم می شوند و نرمی و لطافت و انعطاف پوست در برابر سرما و گرما می گردد. برای نرمی پوست از زاج نیز استفاده می شود.
نمک زنی:در این مرحله برای ثابت نگه داشتن حالت پوست و فاسد نشدن به آن نمک می زنند تا این مرحله به اصطلاح امروزی پوست سالمبور گفته می شود.
دباغی یا مازوکاری:برای دباغی پوست ها را داخل گودال هایی به عمق ۲ متر گذارده، به روی آنها محلولی از آب و
مازو می ریزند و لگدمال می کنند. پوست ها برای دو دورهٔ ۱۰ روزه، در این محلول خوابانده شده و هر روز لگدمال می شوند تا مازو به خوبی وارد پوست شود. سپس آنها را در آفتاب خشک می کنند. از این مرحله به پوست ها یا توله های آهکی چرم گفته می شود.
نمک زنی:چرم ها را برای مدت ۴۸ ساعت در محلولی از آب و نمک قرار می دهند تا نمک به آهستگی جذب آنها شود و مانع از فساد و نابودی چرم گردد. سپس چرم ها رادر آفتاب خشک می کنند.
سنگ زنی:پوست های نیمه خشک رابر روی تخته ای بعضاً به شکل هلال که به خرک مشهور است، می خوابانند. طرف لش چرم را با سنگ پا و طرف رخ چرم را با سنگ صاف معمولی می مالند تا بلورهای نمک از چرم خارج شود و موجب خشکی و ترکیدگی پوست نگردد سپس آنها را زیر آفتاب پهن می کنند تا کاملاً خشک شود.
پیه زنی یا پیه کاری: در این مرحله برای نرمی چرم از پیه آب شده، استفاده می شود.
شستشو:این عمل یک ساعت تا چند روز پس از پیه کاری انجام می شود.
رنگ زنی:پس از شستن نوبت به رنگ زدن چرم می رسد. به این منظور صاحبان چرم آنها را به رنگرزهایی که از قدیم به این کار اشتغال داشته اند، می دهند. با آنکه رنگ های مختلفی وارد
بازار شده است، رنگرزها همانند گذشته مایلند از رنگ نارنجی استفاده کنند تا اصالت آن را حفظ نمایند. در گذشته برای رنگ چرم ها از گلرنگ، گل و گِل وَرَز استفاده می شد. گِل وَرَز گیاه کوچک و سفید رنگ است که از کوهستان جمع آوری می شود و برای استفاده، خشک شدهٔ آن را ساییده با آب مخلوط می کنند تا رنگ نارنجی به دست آید. پس از رنگ زدن، چرم ها را به میله های
چوب آویزان می کنند تا کاملاً خشک شود.
سنگ زنی:برای براق شدن چرم روی آن را با سنگ یَشم که سنگی سبزرنگ و صاف است، می سایند. در گذشته تمام مراحل تولید چرم به روش سنتی حدوداً ۳ ماه به طول می انجامید.
مدیر مسئول-وکیلیان، احمد. سردبیر-اذکایی، پرویز (فروردین ۱۳۸۷)، فصل نامهٔ فرهنگ مردم، ویژهٔ
همدان (۲۶) پارامتر |عنوان= یا |title= ناموجود یا خالی (کمک)
چرم سازی همدانبه بررسی نحوهٔ ساخت چرم در شهر همدان و تغییرات مربوط به آن می پردازد.
چرم
همدان:این نوع چرم از پوست گاو تهیه می شده است و برای رنگ آن از گِل وَرز که رنگ نارجی به دست می داده، استفاده می کردند. این چرم چنان که از نام آن پیداست مخصوص شهر همدان بوده و در هیچ جای ایران به خوبی همدان ساخته نمی شده است.
چرم ساغری:از پوست اسب و الاغ ساخته می شده است.
تیماج:چرم تهیه شده از پوست بز بوده است.
می شن:از پوست گوسفند تهیه می شده و از آن برای آستر کفش، همیان (کمربندی که در آن پول می گذاشتند و بیشتر در سفر به کمر می بستند)، جلد
کتاب،
پوستین و غیره استفاده می شده است.
پادوش:از پوست گاو تهیه می شده و از آنجا که چرم ضخیمی بوده از آن به عنوان زیرهٔ کفش استفاده می شده است.
چرم گاومیش: از پوست گاومیش تهیه می شده و به دلیل ضخامت از آن به عنوان زیرهٔ کفش استفاده می شده است.
چرم دوبور:از پوست بز نر ۲ ساله تهیه می شود.
تودلی، زیرشکمی، کله پوست، گردن:از آن ها برای پر کردن داخل کفش، کفهٔ کفش و غیره استفاده می شد.
شهر همدان از جمله شهرهای مهم تولید و صادرکنندهٔ چرم در ایران است. سابقهٔ این صنعت در همدان چندان طولانی است که این شهر را شهر دباغخانه ها نیز نامیده اند. ویلیامز جکسن مستشرق و زبانشناس آمریکایی که در سال ۱۲۸۱ شمسی از همدان دیدار کرده است، در
کتاب سفرنامهٔ جکسن می نویسد، بازرگانان از این شهر به عنوان انبار ایران یاد می کنند. از جمله کالاهای بازرگانی اجناس چرم را باید نام برد، زیرا همدان شهر دباغخانه هاست و همدانیان در ساختن و پرداختن و عمل آوردن پوست گاو و گوسفند و ساختن اشیاء مفید و اجناس تجملی ار آن ها شهره اند.
تا اوایل حکومت
پهلوی تولید چرم در شهر همدان از رونق بسیاری برخوردار بود، به طوری که چرم همدان و کالاهای چرمی ساخته شده از آن، شهرت جهانی داشت. از سال ۱۳۰۹ شمسی با ایجاد تغییراتی در نحوهٔ شهرسازی و به بهانهٔ کنترل بیماری ها و رعایت نکات بهداشتی، از ادامهٔ کار کارگاه های دباغی در داخل شهر جلوگیری به عمل آمد و این کارگاه ها در دو محل خارج از شهر استقرار داده شد. از سوی دیگر با ورود ماشین و کالاهای وارداتی از جمله کفش و کیف و غیره از میزان تقاضای چرم کاسته شد و از آن پس تولیدات بیشتر به منظور
صادرات فراهم آمد.
چرم سازی عبارتست از تهیه چرم از پوست حیوانات و جانوران بوسیلهٔ پاره ای مواد شیمیایی و اعمال فیزیکی و شیمیایی، که پوست از حالت ابتدایی خارج شده و به صورت ثابت و فاسدنشدنی در بیاید. به عبارت دیگر چرم سازی تغییر شکل دادن به پوست به کمک مواد دباغی و عملیات فیزیکی و شیمیایی و تهیهٔ چرم است.
چرم ساغری یک نوع چرم است که از پوست کفل اسب و الاغ ساخته می شود. مزیت این نوع چرم نسبت به سایر چرم ها، در نقش هایی بوده که بر روی پوست و چرم تهیه شده از آن، وجود داشته است. از این نوع چرم برای تزیین روی کفش استفاده می شده است. در قدیم شهر همدان یکی از مکان های معروف تولید چرم ساغری در ایران به شمار می آمده است. رنگ مخصوص این چرم در همدان فیروزه ای بوده است.
چرم ساغری (به
فرانسوی: La Peau de chagrin) رمانی از انوره دو بالزاک است. بالزاک این رمان را در سال ۱۸۳۱ منتشر کرد.
http://fr.wikipedia.org/wiki/La_Peau_de_chagrin
محمود اعتمادزاده (با نام قلمی م. ا. به آذین) این کتاب را به فارسی ترجمه کرده است.
چرم ماهی (نام علمی: Limanda limanda) نام یک گونه از تیره کفشک ماهیان راست روی است.
دره چرم روستایی در دهستان میاندشت بخش مرکزی شهرستان درمیان استان خراسان جنوبی ایران است. بر پایه سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۰ جمعیت این روستا ۵۴۳ نفر (در ۱۴۴ خانوار) بوده است.