اتونالیته

دانشنامه عمومی

آتونالیته. آتونالیته ( فرانسوی: Atonalité ) یا موسیقی آتونال ( فرانسوی: Musique atonale ) در عمومی ترین تعریفش به موسیقی فاقد تونالیته مرکزی یا کلید گفته می شود که تقریباً از سال ۱۹۰۸ میلادی تاکنون رواج داشته است. در این نوع موسیقی از به کارگیری سلسله مراتب نواک ها حول یک نت پایه پرهیز شده و نت های گام کروماتیک کارکردی مستقل دارند. به عبارت دیگر، موسیقی آتونال شکلی از موسیقی است که به نظام تونال - که بنیان موسیقی کلاسیکِ اروپایی رایج بین سده های هفدهم تا نوزدهم را شکل می داده - پشت پا زده و بر پایهٔ توالی بدیعی از نواک ها و نیز ترکیب آن ها در محیط های ناآشنا بنا می شود.
موسیقی دانان برجسته ای از اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم آثاری آفریده اند که جزئاً یا تماماً آتونالند؛ هنرمندانی همچون الکساندر اسکریابین، کلود دبوسی، بلا بارتوک، پل هیندمیت، سرگئی پروکفیف، ایگور استراوینسکی و ادگار وارز. اما برجسته ترین نمایندهٔ موسیقی آتونال آرنولد شونبرگ است که خود او کاربرد این اصطلاح را برای توصیف آثارش نمی پذیرفت.
عکس آتونالیته
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

دانشنامه آزاد فارسی

آتونالیته. آتونالیته (atonality)
موسیقی ای که در آن حس و معنای تونالیتهبه هم خورده یا مبهم شده باشد؛ موسیقی ای که گام مشخص و معلومی ندارد. آهنگ سازان فیلم و تلویزیون از این موسیقی برای ایجاد موقعیت های اسرارآمیز یا ترسناک بهره می گیرند، و برای نیروی آشفته ساز خود از فواصل یا آکوردهای نامطبوع(دیونانس) استفاده می کنند. برای شونبرگ، پیش گام موسیقی آتونال از ۱۹۰۹، مقصود از این اصطلاح آزادسازی حالت بیانیِ تونال بوده است و نه آشفتن آن در وهلۀ اول؛ او نیز این اصطلاح را برای گمراه کننده بودن آن رد کرد و به جای آن از اصطلاحِ پان تونال استفاده می کرد.

پیشنهاد کاربران

بپرس