اخرالزمان در دین زردشتی

[ویکی فقه] آخرالزمان در دین زردشتی. آخر الزمان در دین زردشتی با منجی نهایی یعنی سوشیانس محقق می شود.
در گاهان (گاتها) که سرودهای خود زردشت است و در آن ها اصول عقاید وی را می توان یافت، اشاره چندانی به پایان جهان نشده است، اما چنین می نماید که در بندی از گاهان
یسنا، سروده های زردشت، ۴۳، بند ۳.
مطالب مفصل در این باره را در کتابهای پهلوی می یابیم که گرچه زمان تدوین نهایی آن ها غالباً سده ۳ و ۴ق/۹ و ۱۰م است، مطالب آن ها از دورانهای کهن سینه به سینه تا آن زمان رسیده است. براساس این کتابها عمر جهان ۰۰۰، ۱۲ سال است که به ۴ دوره ۰۰۰، ۳ ساله تقسیم می شود. دوران اختلاط نیکی و بدی که حاصل آن جهان کنونی است، ۰۰۰، ۶ سال دوم از این دوره را تشکیل می دهد که « تاریخ » جهان است.
تعدد منجی
زردشت در آغاز هزاره ۱۰، یعنی در میانه دوران اختلاط، ظهور کرده است. ظاهراً در دورانهای کهن فقط اعتقاد به یک منجی که در پایان جهان می آید، وجود داشته است، اما بعداً این اعتقاد پیدا شده که در اواخر هر هزاره از ۰۰۰، ۳ سال باقی مانده از عمر جهان پسری که نطفه او در رحم دختری باکره از نسل زردشت، در هنگام آب تنی بسته شده، زاده می شود. ظهور او در آغاز هزاره با معجزاتی همراه است و این در زمانی است که نیروی اهریمن و دیوان همار او افزایش یافته و دین و اصول اخلاقی به سستی گراییده است. ایران دستخوش تاخت و تاز اقوام بیگانه شده و بیگانگان بر ایران فرمانروایی یافته اند و همه جا دچار جنگهای بزرگ است. از این روست که ظهور منجی لازم می نماید تا قدرت دین مجدداً برقرار گردد. نام ۳ پسر زردشت هوشیدر و هوشیدرماه و سوشیانس است.
← منجی اول
...