اداب تکبیر

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] آداب تکبیر (قرآن). تکبیر به معنای بزرگ داشتن یا به بزرگی یادکردن خدا آمده و ظاهراً معنای لغوی این واژه متأثر از کاربرد دینی آن است
بالا بردن دستها به هنگام گفتن هر تکبیر در نماز:فصل لربک وانحر. «پس برای پروردگارت نماز بخوان و قربانی کن!».
کوثر/سوره۱۰۸، آیه۲.
بنابر یک تفسیر، منظور بلند کردن دستها به هنگام تکبیر و آوردن آن در مقابل گلوگاه و صورت است، در حدیثى مى خوانیم:" هنگامى که این سوره نازل شد پیغمبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم از جبرئیل سؤال فرمود: این" نحیره" اى که پروردگارم مرا به آن مامور ساخته چیست؟" جبرئیل" عرض کرد:" این نحیره نیست، بلکه خداوند به تو دستور مى دهد هنگامى که وارد نماز مى شوى موقع تکبیر، دستها را بلند کن، و همچنین هنگامى که رکوع مى کنى یا سر از رکوع برمى دارى، و یا سجده مى کنى، چرا که نماز ما و نماز فرشتگان در هفت آسمان همین گونه است، و براى هر چیزى زینتى است، و زینت نماز بلند کردن دستها در هر تکبیر است". و در حدیثى از امام صادق علیه السلام مى خوانیم که در تفسیر این آیه با دست مبارکش اشاره کرده و فرمود:" منظور این است که دستها را اینگونه در آغاز نماز بلند کنى به طورى که کف آنها رو به قبله باشد".
تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی، ج ۲۷، ص۳۷۳-۳۷۴.
بنابر مشهور مستحب است نمازگزار هنگام تکبیر دست هایش را تا محاذی نرمی گوش یا صورت یا فرورفتگی گلو (موضع نحر) بالا ببرد.
جواهر الکلام، محمدحسن نجفی، ج۹، ص۲۳۳-۲۲۹.
...

پیشنهاد کاربران

بپرس