ادراستیا

آدراستیا. آدْراسْتیا (Adrastea)
آدْراسْتیا
در اخترشناسی، قمر کوچک سیارۀ مشتری، و دومین قمر نزدیک به این سیاره. این قمر در هر روز زمینی حدود سه بار در ارتفاع تقریبی ۱۲۹هزار کیلومتری استوای مشتری آن را دور می زند. آدراستیا تقریباً تخم مرغی شکل است. اندازۀ بزرگ ترین قطر آن حدود ۲۳ کیلومتر، و کوچک ترین قطر آن حدود ۱۵ کیلومتر است. این قمر به قدری کوچک است که می توان آن را در دهانه های متوسط موجود در قمر زمین (ماه) جا داد. از ساختار درونی آدراستیا چندان اطلاعی دردست نیست، اما اندازه گیری چگالی آن نشان می دهد که بیشتر سنگی است تا یخی. آدراستیا در لبۀ بیرونی حلقۀ اصلی پخش شدۀ مشتری، که نواری از یخ و غبار درحال گردش به دور این سیاره است، مدارپیمایی می کند. این قمر کوچک با گیراندازی ذرات در میدان گرانشی اش می تواند غبارهای پراکندۀ حلقه را مجدداً تأمین کند و گرانی آن احتمالاً مانع از پراکندگی و ناپدیدشدن حلقه می شود. برخی از اخترشناسان این نظر را مطرح کرده اند که آدراستیا و قمر همسایه اش، متیس، زمانی یک قمر بودند که براثر برخورد سیارکی به دو پاره تقسیم شده اند. چگالی متیس از آدراستیا کمتر است و از این رو، ممکن است نظریۀ یادشده نادرست باشد. آدراستیا به قدری نزدیک به مشتری مدارپیمایی می کند که گرانش این سیاره حرکتش را کُند می سازد. به این ترتیب، سرانجام این قمر متلاشی خواهد شد و به صورت حلقۀ جدیدی بر گرد مشتری در خواهد آمد یا روی این سیارۀ غول پیکر سقوط خواهد کرد. در ۱۹۷۹، اخترشناس بریتانیایی تبار امریکایی، دیوید جویت، آدراستیا را هنگامی کشف کرد که دانشجوی تحصیلات تکمیلی بود. جویت این قمر را در عکسی کشف کرد که فضاپیمای امریکایی وُیجر ۱ برداشته بود. نام آدراستیا از یکی از شخصیت های اساطیری روم، دختر اَنانکو مشتری، گرفته شده است و او را تقسیم کنندۀ کیفرها می دانستند.