ادم در تصوف و عرفان

[ویکی فقه] آدم در تصوف و عرفان. در این مقاله به آدم در تصوف و عرفان و انسانشناسی تصوف پرداخته میشود.
داستان آفرینش آدم (علیه السلام) و چگونگی هبوط او از بهشت ، در نوشته های عرفانی به گونه نمادی و با تأویلاتی خاص آمده است.این تأویلها به طور کلی پیرامون چند موضوع می چرخد: چرا آدم آفریده شد؟ مقصود از آموختن نامها به آدم چیست؟ امانتی که به آدم سپرده شد کدام است؟ هبوط یعنی چه و در این واقعه مراد از آدم، حوا ، شیطان ، شجره ، طاوس ، مار و گندم چیست؟ ویژگیهای آدم چیست؟ جایگاه آدم در میان دیگر آفریدگان کدام است و پیوند او با جهان هستی چگونه است؟
اولین انسان
در سخنان نخستین صوفیان، تصویری که از آدم ارائه شده کمابیش در چهارچوب اخبار و روایات مذهبی است.در این آثار آدم به عنوان ابوالبشر و اولین انسان به کار رفته است بی آنکه درپی تأویل واژه ها و رویدادها باشند.
زبان رمز و تأویل
از قرن ۴ق/۱۰م رفته رفته از وقایع مربوط به آدم نه به صورت ساده نخستین، که به زبان رمز و تأویل سخن به میان می آید.این گفت وگوها از منصور حلاج آغاز می شود و در آثار ابن عربی به اوج خود می رسد.
← حقیقت انسانیه
...