ادمیان

لغت نامه دهخدا

( آدمیان ) آدمیان. [ دَ ] ( اِ ) ج ِ آدمی :
یک بار طبع آدمیان گیر و مردمان
گرْت آدم است بابک و فرزند آدمی.
اسدی.
آدمیان را سخنی بس بود
گاو بود کش خله در پس بود.
امیرخسرو.

فرهنگ فارسی

( آدمیان ) جمع آدمی

واژه نامه بختیاریکا

( آدمیان ) آیمیل

جدول کلمات

آدمیان
انسانها

پیشنهاد کاربران

فرع خواران خاک . [ ف َ خوا / خا ن ِ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) کنایت از آدمیان . ( از آنندراج ) ( برهان ) . آنها که بهره ٔ خاک را میخورند. رجوع به فرع شود.
گیتی گروه . [ گ ُ ] ( اِ مرکب ) گروه و جمعیت که در گیتی بود. || کنایه از آدمیان باشد. ( از مؤید الفضلا ) ( بهار عجم ) ( آنندراج ) .
آدمیزادگان
ابناء دهر ، اهل روزگار ، ابناء بشر ، ابناء جهان ، ابناء روزگار ، ابناء زمان ، خلایق ، مردم روزگار ، ابناء نوع

بپرس