آدناویر کنراد. آدِناوئِر، کُنراد (۱۸۷۶ـ۱۹۶۷)(Adenauer, Konrad)
آدِناوئِر، کُنراد
سیاستمدار دموکرات مسیحی آلمان و صدراعظم آلمان غربی(۱۹۴۹ـ۱۹۶۳). پس از جنگ جهانی دوم با همکاری شارل دوگل، رئیس جمهور فرانسه میان آلمان و فرانسه آشتی برقرار کرد و از هرگونه اقدامی برای تقویت بلوک غرب در اروپا به شدت حمایت کرد. از ۱۹۱۷ شهردار زادگاه خود، کلن، بود تا این که در ۱۹۳۳ به سبب مخالفت با حکومت نازی به دستور هیتلر زندانی شد. او پس از جنگ، رهبر اتحادیۀ دموکرات مسیحی (سی دی یو)شد و ضمن تصدی وزارت امورخارجه به مقام صدراعظمی رسید. در ۱۹۵۳ مجدداً به صدراعظمی انتخاب شد و تا ۱۹۵۵ وزیر امورخارجه باقی ماند. دیدار او از مسکو در ۱۹۵۵ به برقراری روابط سیاسی میان آلمان غربی و شوروی منجر شد و هزاران زندانی آلمانی که هنوز در شوروی نگهداری می شدند به کشور خود بازگشتند. او پشتیبان پروپاقرص مشارکت آلمان غربی در دفاع از اروپای غربی بود. درنتیجه، کشورش به ناتو(سازمان پیمان آتلانتیک شمالی) و اتحادیۀ غرب پیوست. آدناوئر از ۱۹۵۸ کوشید تا کشورش را به قدرت حاکم در جامعۀ اقتصادی اروپاتبدیل کند. آدناوئر پس از بازگشت دوگل به قدرت در فرانسه تلاش کرد تا به کمک او روابط نزدیک تری میان دو کشور برقرار کند و این تلاش ها در ژانویۀ ۱۹۶۳ به امضای پیمان آشتی در پاریس منجر شد. در اکتبر ۱۹۶۲ پنج نفر از اعضای شورای سردبیری هفته نامۀ خبر یاشپیگلدرپی اتهامات دولت آدناوئر در حملۀ پلیس فدرال دستگیر و به چاپ اطلاعات سِرّی نظامی متهم شدند. اقدام دولت علیه این روزنامه با قانون شکنی های بسیار همراه بود و در ماه بعد به استعفای پنج تن از هیئت وزرا منجر شد. در برخی محافل از آدناوئر به سبب پذیرش این مسئله که آلمان شریک کوچک تر فرانسه در اروپا شود، انتقاد کردند. اقتدارگرایی آدناوئر در مسائل داخلی، و نیز حوادثی چون قضیۀ هفته نامۀ اشپیگل، و کلاً روابط سردش با ویلی برانت، شهردار برلین غربی، وجهۀ او و حزبش را لکه دار کرد. آدناوئر در اکتبر ۱۹۶۳ از مقام صدراعظمی کناره گیری کرد و لودویگ ارهاردجانشین او شد، اما تا ۱۹۶۶ رهبری اتحادیۀ دموکرات مسیحی را کماکان به عهده داشت.
آدِناوئِر، کُنراد
سیاستمدار دموکرات مسیحی آلمان و صدراعظم آلمان غربی(۱۹۴۹ـ۱۹۶۳). پس از جنگ جهانی دوم با همکاری شارل دوگل، رئیس جمهور فرانسه میان آلمان و فرانسه آشتی برقرار کرد و از هرگونه اقدامی برای تقویت بلوک غرب در اروپا به شدت حمایت کرد. از ۱۹۱۷ شهردار زادگاه خود، کلن، بود تا این که در ۱۹۳۳ به سبب مخالفت با حکومت نازی به دستور هیتلر زندانی شد. او پس از جنگ، رهبر اتحادیۀ دموکرات مسیحی (سی دی یو)شد و ضمن تصدی وزارت امورخارجه به مقام صدراعظمی رسید. در ۱۹۵۳ مجدداً به صدراعظمی انتخاب شد و تا ۱۹۵۵ وزیر امورخارجه باقی ماند. دیدار او از مسکو در ۱۹۵۵ به برقراری روابط سیاسی میان آلمان غربی و شوروی منجر شد و هزاران زندانی آلمانی که هنوز در شوروی نگهداری می شدند به کشور خود بازگشتند. او پشتیبان پروپاقرص مشارکت آلمان غربی در دفاع از اروپای غربی بود. درنتیجه، کشورش به ناتو(سازمان پیمان آتلانتیک شمالی) و اتحادیۀ غرب پیوست. آدناوئر از ۱۹۵۸ کوشید تا کشورش را به قدرت حاکم در جامعۀ اقتصادی اروپاتبدیل کند. آدناوئر پس از بازگشت دوگل به قدرت در فرانسه تلاش کرد تا به کمک او روابط نزدیک تری میان دو کشور برقرار کند و این تلاش ها در ژانویۀ ۱۹۶۳ به امضای پیمان آشتی در پاریس منجر شد. در اکتبر ۱۹۶۲ پنج نفر از اعضای شورای سردبیری هفته نامۀ خبر یاشپیگلدرپی اتهامات دولت آدناوئر در حملۀ پلیس فدرال دستگیر و به چاپ اطلاعات سِرّی نظامی متهم شدند. اقدام دولت علیه این روزنامه با قانون شکنی های بسیار همراه بود و در ماه بعد به استعفای پنج تن از هیئت وزرا منجر شد. در برخی محافل از آدناوئر به سبب پذیرش این مسئله که آلمان شریک کوچک تر فرانسه در اروپا شود، انتقاد کردند. اقتدارگرایی آدناوئر در مسائل داخلی، و نیز حوادثی چون قضیۀ هفته نامۀ اشپیگل، و کلاً روابط سردش با ویلی برانت، شهردار برلین غربی، وجهۀ او و حزبش را لکه دار کرد. آدناوئر در اکتبر ۱۹۶۳ از مقام صدراعظمی کناره گیری کرد و لودویگ ارهاردجانشین او شد، اما تا ۱۹۶۶ رهبری اتحادیۀ دموکرات مسیحی را کماکان به عهده داشت.
wikijoo: آدناویر،_کنراد_(۱۸۷۶ـ۱۹۶۷)