آذرخش یاب. آذرخش یاب ( به انگلیسی: Lightning detection ) ، دستگاهی است برای تشخیص آذرخش در طوفان تندری. سه نوع اصلی آذرخش یاب وجود دارد: آذرخش یاب زمینی که دارای چندین آنتن است، آذرخش یاب متحرک که دارای آنتن جهت یاب و حسگر هستند ( اغلب در هواپیما به کار می رود ) و سیستم های فضایی.
آذرخش یاب در سال ۱۸۹۴ به وسیلهٔ الکساندر استپانویچ پاپوف اختراع شد. این دستگاه همچنین نخستین گیرنده رادیویی جهان نیز بود.
آذرخش یاب های زمینی و متحرک جهت و شدت آذرخش را از مکان مورد نظر با به کارگیری تکنیک های جهت یابی رادیویی با تجزیه و تحلیل بسامدهایی که از آذرخش ساطع می شود محاسبه می کند.
آذرخش یاب های زمینی با مثلث سازی از چندین مکان فاصلهٔ آذرخش را معین می کنند، در حالی که آذرخش یاب های متحرک فاصله را با به کارگیری بسامد سیگنال و ضعیف شدن آن تخمین می زنند. آذرخش یاب های فضایی بر روی ماهواره ها با مشاهده مستقیم می توانند برد، موقعیت و شدت آذرخش را مشخص کنند.
شبکه های آذرخش یاب های زمینی مورد استفاده خدمات هواشناسی مانند خدمات هواشناسی ملی ایالات متحده آمریکا، خدمات هواشناسی کانادا، همکاری اروپا برای آذرخش یابی و دیگر سازمان ها مانند خدمات رفاهی الکتریکی و خدمات جلوگیری از آتش سوزی جنگل قرار می گیرند.
هر کدام از انواع آذرخش یاب ها محدودیت های خاص خود را دارند. این محدودیت ها شامل موارد زیر است:
• شبکهٔ آذرخش یاب زمینی باید توانایی تشخیص آذرخش با دستِ کم سه آنتن را داشته باشد تا بتواند مکان آن را با محدودهٔ قابل پذیرش خطا تعیین کند. اغلب هنگامی که از ابری به ابری دیگر آذرخش زده می شود، یکی از آنتن ها آذرخش را روی ابر فرستندهٔ آذرخش تشخیص می دهد و آنتن دیگر مکان آذرخش را روی ابر گیرنده آذرخش، برای همین در چنینی حالتی دستگاه دچار خطای تشخیص می شود. در نتیجه شبکه های زمینی میل به کمتر نشان دادن تعداد آذرخش ها را دارند، به ویژه در آغاز طوفان که آذرخش های ابر به ابر بیشتر رخ می دهد.
• آذرخش یاب های متحرک چون از ضعیف شدن سیگنال استفاده می کنند تا مثلث سازی برای همین گاهی به اشتباه یک آذرخش ضعیف در نزدیکی را با یک آذرخش قوی در دور دست یا برعکس اشتباه می گیرند.
• شبکه های آذرخش یاب فضایی هیچ کدام از محدودیت های بالا را ندارند، ولی اطلاعاتی که می فرستند اغلب چند دقیقه بعد در دسترس قرار می گیرد و به همین دلیل دارای کاربری محدودی برای ناوبری هوایی هستند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفآذرخش یاب در سال ۱۸۹۴ به وسیلهٔ الکساندر استپانویچ پاپوف اختراع شد. این دستگاه همچنین نخستین گیرنده رادیویی جهان نیز بود.
آذرخش یاب های زمینی و متحرک جهت و شدت آذرخش را از مکان مورد نظر با به کارگیری تکنیک های جهت یابی رادیویی با تجزیه و تحلیل بسامدهایی که از آذرخش ساطع می شود محاسبه می کند.
آذرخش یاب های زمینی با مثلث سازی از چندین مکان فاصلهٔ آذرخش را معین می کنند، در حالی که آذرخش یاب های متحرک فاصله را با به کارگیری بسامد سیگنال و ضعیف شدن آن تخمین می زنند. آذرخش یاب های فضایی بر روی ماهواره ها با مشاهده مستقیم می توانند برد، موقعیت و شدت آذرخش را مشخص کنند.
شبکه های آذرخش یاب های زمینی مورد استفاده خدمات هواشناسی مانند خدمات هواشناسی ملی ایالات متحده آمریکا، خدمات هواشناسی کانادا، همکاری اروپا برای آذرخش یابی و دیگر سازمان ها مانند خدمات رفاهی الکتریکی و خدمات جلوگیری از آتش سوزی جنگل قرار می گیرند.
هر کدام از انواع آذرخش یاب ها محدودیت های خاص خود را دارند. این محدودیت ها شامل موارد زیر است:
• شبکهٔ آذرخش یاب زمینی باید توانایی تشخیص آذرخش با دستِ کم سه آنتن را داشته باشد تا بتواند مکان آن را با محدودهٔ قابل پذیرش خطا تعیین کند. اغلب هنگامی که از ابری به ابری دیگر آذرخش زده می شود، یکی از آنتن ها آذرخش را روی ابر فرستندهٔ آذرخش تشخیص می دهد و آنتن دیگر مکان آذرخش را روی ابر گیرنده آذرخش، برای همین در چنینی حالتی دستگاه دچار خطای تشخیص می شود. در نتیجه شبکه های زمینی میل به کمتر نشان دادن تعداد آذرخش ها را دارند، به ویژه در آغاز طوفان که آذرخش های ابر به ابر بیشتر رخ می دهد.
• آذرخش یاب های متحرک چون از ضعیف شدن سیگنال استفاده می کنند تا مثلث سازی برای همین گاهی به اشتباه یک آذرخش ضعیف در نزدیکی را با یک آذرخش قوی در دور دست یا برعکس اشتباه می گیرند.
• شبکه های آذرخش یاب فضایی هیچ کدام از محدودیت های بالا را ندارند، ولی اطلاعاتی که می فرستند اغلب چند دقیقه بعد در دسترس قرار می گیرد و به همین دلیل دارای کاربری محدودی برای ناوبری هوایی هستند.
wiki: آذرخش یاب