ار دکو

دانشنامه آزاد فارسی

آر دکو. آرْ دِکو (art deco)
عنوان خلاصه‎شدۀ سبکی در هنرهای تزیینیکه در طراحی صنعتیو تزیینات داخلیِدهه‎های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰، در امریکا و اروپا، تأثیر بسیار گذاشت؛ و به ویژه در فرانسه و امریکا رونق یافت. انگاره های زاویه دار و هندسی، رنگ های شاد، و بهره گیری از موادی همچون لعاب مینا، کروم، شیشه و پلاستیک، از جمله ویژگی های این سبک بودند که به مدرنیسم گرایشی آگاهانه داشت. ارته، گرافیست روس، نمایندۀ باب روز این سبک بود. در انگلستان شیوۀ آر دِکو در کار طراحان سفال، از جمله سوزی کوپرو کلاریس کلیفبازتاب یافت. داگلاس اسکاتاز طراحان صنعتی و جایلز گیلبرت اسکات، از معماران این سبک بودند. آر دِکو حاصل تلاشی آگاهانه بود برای ساده کردن شکل های انحنادار و صور نباتی پرپیچ و تاب سبک آر نووُ. آر دکو گرایش آرنووُ را به انتزاع و تکرار فرم ها حفظ کرد، ولی از نقش مایه های قدیمی تری که در آن راه یافته بود، فاصله گرفت. همچنین حاصل یک تعامل هنری زایا بود که بعد از جنگ جهانی اول بین پاریس و نیویورک صورت گرفت. آر دِکو در فرانسه و امریکا به وفور در معماری شهری استفاده می شد، که از آن جمله است ساختمان کرایسلر، و طراحی داخلیِ تالار موسیقی رادیوسیتی، هر دو در نیویورک. همچنین طراحی های ارزنده ای برای قطارها، اتومبیل‎ها و هواپیماهای خمیده حجمبه شیوۀ آر دکو پدید آمد. این شیوه در طراحی صنعتی، محصولات پارچه ای، چینی‎آلات، رادیو، اثاث خانه، جواهرات و همه نوع آثار چاپی نیز تأثیر گذاشت. استفاده از محصولات آر دکو در صحنه‎های فیلم‎ها و طراحی لباس، چنان اشتیاق عمومی را به مدرنیسم برانگیخت، که به گشایش بازار جهانی نیویورک سیتی۱۹۳۹ـ۱۹۴۰، انجامید.

پیشنهاد کاربران

بپرس