ارتور اونگر

آرتور اونگر. آرتور هونگر ( به فرانسوی: ؛ ۱۰ مارس ۱۸۹۲–۲۷ نوامبر ۱۹۵۵ ) آهنگساز سوئیسی بود که در کشور فرانسه متولد شد و بخش زیادی از زندگی خود را در پاریس گذراند. یکی از اعضای Les Six، شناخته شده ترین اثر او احتمالاً آنتیگون است که بین سال های ۱۹۲۴ و ۱۹۲۷ با لیبرتو فرانسوی توسط ژان کوکتو بر اساس تراژدی آنتیگون اثر سوفوکل ساخته شد. اولین نمایش آن در ۲۸ دسامبر ۱۹۲۷ در تئاتر رویال د لا مونای با صحنه هایی توسط پابلو پیکاسو و لباس های کوکو شانل انجام شد. با این حال، اغلب کارهای او احتمالاً اثر ارکستری Pacific 231 است که از صدای یک لوکوموتیو بخار الهام گرفته شده است.
اسکار آرتور هونگر ( نام اول هرگز استفاده نشد ) از پدر و مادری سوئیسی در لو هاور فرانسه به دنیا آمد، او ابتدا در لو هاور به مطالعه هارمونی و ویولن پرداخت. پس از دو سال تحصیل در کنسرواتوار زوریخ، از سال ۱۹۱۱ تا ۱۹۱۸ در کنسرواتوار پاریس ثبت نام کرد و با چارلز ماری ویدور و وینسنت دایندی به تحصیل پرداخت. او اولین آهنگسازی خود را در پاریس در سال ۱۹۱۶ انجام داد و در سال ۱۹۱۸ باله Le dit des jeux du monde را نوشت که عموماً اولین اثر مشخصه او محسوب می شود. در سال ۱۹۲۶ با آندره وورابرگ، پیانیست و دانشجوی کنسرواتوار پاریس ازدواج کرد، به این شرط که آنها در آپارتمان های جداگانه زندگی کنند زیرا او برای آهنگسازی نیاز به خلوت داشت. آندره با مادرش زندگی می کرد و هونگر هر روز برای ناهار از آنها دیدن می کرد. آنها در طول مدت ازدواج خود جدا از هم زندگی کردند، به استثنای یک سال از سال ۱۹۳۵ تا ۱۹۳۶ پس از مجروح شدن وارابرگ در یک تصادف رانندگی، و آخرین سال زندگی هونگر، زمانی که او به اندازه کافی خوب نبود که به تنهایی زندگی کند. آنها یک دختر به نام پاسکال داشتند که در سال ۱۹۳۲ به دنیا آمد. هونگگر همچنین دارای یک پسر به نام ژان کلود ( ۱۹۲۶–۲۰۰۳ ) از خواننده کلر کرویزا بود.
در اوایل دهه ۱۹۲۰، هونگر با «زبور دراماتیک» خود Le Roi David ( شاه دیوید ) ، که هنوز در کارنامه گروه کر است به شهرت رسید. بین جنگ جهانی اول و دوم، هونگر بسیار پرکار بود. او موسیقی فیلم حماسی سال ۱۹۲۷ آبل گانس، ناپلئون را ساخت که پیش از آن ژاکوز ( فیلم ۱۹۱۹ ) و لارو ( چرخ ) ( ۱۹۲۳ ) ساخته شد. او نه باله و سه اثر آوازی صحنه را از جمله آثار دیگر ساخت. یکی از آن آثار صحنه ای، Jeanne d'Arc au bûcher ( 1935 ) ، یک «اوراتوریو دراماتیک» ( به قول پل کلودل ) ، به عنوان یکی از بهترین آثار او شناخته می شود. او علاوه بر قطعاتی که به تنهایی نوشته بود، با ژاک ایبرت هم در یک اپرا، L'Aiglon ( 1937 ) و یک اپرت همکاری کرد. در این دوره زمانی او همچنین Danse de la chèvre ( 1921 ) را نوشت که به یکی از عناصر اصلی در کارنامه فلوت تبدیل شده است. این قطعه که به رنه لو روی و برای فلوت سولو نوشته شده است، زنده و جذاب است، اما با همان صراحت تمام کارهای هونگر.