استانه حضرت عبدالعظیم

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] آستانه حضرت عبدالعظیم. آسْتانه حَضْرَتِ عَبْدُالْعَظیم، عنوانی که بر مرقد حضرت عبدالعظیم بن عبدالله از نوادگان امام حسن مجتبی (علیه السّلام) و بناهای وابسته و پیوسته به آن در شهر ری اطلاق می شود.
ابوالقاسم عبدالعظیم بن عبدالله بن علی بن حسن بن زید بن حسن بن علی بن ابی طالب (علیه السّلام) در روزگار امام هادی (علیه السّلام) به قصد زیارت مرقد امام رضا (علیه السّلام)، و به قولی به دستور امام هادی، خانواده خود را در مدینه گذارد
هدایتی، محمدعلی، آستانه ری، ج۱، ص۱۷، مجموعه اسناد و فرامین، تهران، ۱۳۴۴ش، جمـ.
عبدالعظیم در همان شهر بیمار شد و چندی بعد درگذشت. تاریخ دقیق درگذشت او دانسته نیست. اما چون امام هادی میان سال های ۲۵۰-۲۵۴ق/۸۶۴-۷۶۸م، در سامرا بود و از همان جا عبدالعظیم را به ری فرستاد، نیز چون عبدالعظیم پس از امام هادی درگذشت، تاریخ فوت او می بایست پس از ۲۵۴ق/۸۶۸م، باشد. چندی پیش از مرگ عبدالعظیم، مردی به نام عبدالجبار بن عبدالوهاب رازی، که از گفته قزوینی رازی
قزوینی رازی، عبدالجلیل، النقض، ج۱، ص۵۷۷، به کوشش جلال الدین محدث، تهران، انجمن آثار ملی، ۱۳۵۸ش، صص ۲۲۰، ۵۷۷.
حضرت عبدالعظیم مردی به پرهیزکار و دانشمند و از جمله محدثانِ «مرضی» بود.
نوری طبرسی، حسین، مستدرک الوسائل، ج۳، ص۶۱۴، تهران، اسلامیة، ۱۳۸۲ق.
...

[ویکی شیعه] آستانه حضرت عبدالعظیم. آستانه حضرت عبدالعظیم، عنوانی است برای حرم و مرقد حضرت عبدالعظیم ‎بن عبدالله از نوادگان امام حسن مجتبی(ع) و بناها و مؤسسه های وابسته و پیوسته به آن در شهر ری.
باغی که پیکر حضرت عبدالعظیم را در آن به خاک سپردند، در دروازه باطان یا باب طاق یا ماطاق، بیرون از باروی ری عهد اسلامی واقع بود و این وضع تا حدود یک قرن پیش دوام داشت، چنانکه ملاحسین کاشفی (متوفی ۹۰۶ق/۱۵۰۰م) به این معنی تصریح کرده است

دانشنامه آزاد فارسی

آستانه حضرت عبدالعظیم. آستانۀ حضرت عبدالعظیم
مجموعه بناهای مزار حضرت عبدالعظیم، و دو امامزاده با نام های حمزه و طاهر در ری. بر صندوق روی مرقد حضرت عبدالعظیم، نسبت وی چنین آمده است: عبدالعظیم بن عبدالله بن علی بن حسن بن زید بن حسن بن علی بن ابی طالب (ع). حضرت عبدالعظیم محضر سه امام معصوم، امام جواد (ع) و امام هادی (ع) و امام حسن عسکری (ع)، را درک کرد، و در ۲۵۰ق برای ترویج اسلام به ری رفت، و در ۲۵۴ یا ۲۵۵ق درگذشت. امامزاده حمزه، فرزند امام موسی بن جعفر (ع) است؛ مرقد او را حضرت عبدالعظیم به مردم معرفی کرد. امامزاده طاهر، از احفاد امام زین العابدین (ع) است. پس از وفات حضرت عبدالعظیم، بنایی ساده بر مرقد وی ساختند، و حدود ۴۷۷ـ۴۹۲ق، بقعه ای گنبددار در این مکان بنا کردند. محمد کریم پیرنیا این بقعه را بنایی چهارگوش دانسته، که گنبدی رُک با گریو بلند بر فراز خود داشته است. در دورۀ صفوی، بنا توسعه یافت و به مجموعه ای شامل مساجد، صحن ها، ایوان ها، رواق ها، و دیگر فضاها تبدیل شد. گنبد بقعه در این دوره تغییر کرد و ضریحی چوبین بر مزار حضرت عبدالعظیم نصب شد. در زمان فتحعلی شاه قاجار، ضریحی نقره ای در این محل نصب گردید. در زمان ناصرالدین شاه قاجار، گنبد طلاپوش بقعۀ حضرت عبدالعظیم و دو گلدستۀ آن، و نیز گنبد بقعۀ امامزاده حمزه ساخته شد. در این زمان، داخل این گنبدخانه ها را با آینه کاری آراستند، و ضریحی نقره ای بر مزار امامزاده حمزه قرار دادند. بنای بقعۀ امامزاده طاهر در ۱۲۶۵ش به مجموعه افزوده شد، و مجموعه بناهای آستانه و تزیینات آن ها تا به امروز مرمّت و بازسازی شده است.

پیشنهاد کاربران

بپرس