اشنایی با نسبیت عام

جهان دارای دو حجم یا دو آسمان می باشد ؛ یکی ثابت و پایدار و مطلق که نقش ظرف نگهدارنده محتوا را عهده دار می باشد و دیگری متغیر و نسبی و مشمول حال نوسانات متوالی باز و بسته شدن یا انبساط و انقباض و دم و بازدم و متعاقب آن وقوع مه بانگ های متوالی. اولی را می توان حجم یا آسمان مطلق نیوتن - پلانک - x و دومی را حجم یا آسمان نسبی انشتاین - پلانک - x نامید. x یک فرد عادی ست و نه متخصص و یا کارشناس در رشته های نجوم و کیهان شناسی و معمولا افکار و خیالات خودرا با نام مختلف استعاری به اطلاع علاقه مندان می رساند و گاهی اوقات خودرا بی نام و بی نشان معرفی می کند و بر این بینش و باور است که پدیده های بیزمانی و بیمکانی که از دیدگاه دین و الاهیات و کلام و حکمت و عرفان دینی از صفات خداوند متعال محسوب می شوند، برخلاف نام و لفظ ظاهری مترادف و معادل و هم معنا با عدم وجود زمان و مکان نیستند بلکه نیم زوج های بنیادی همزاد و هم بازی و هم ارز آنها با کمیت های مساوی و ماهیت های معکوس و هردو روی همدیگر هم مطلق اند و هم نسبی. انتخاب نام پلانک در این دو نامگذاری به این دلیل که مقدار سر حد پائینی زمان و مکان ( طول یکی از ابعاد سه گانه مکان ) را محاسبه نموده است که با معکوس نمودن مقدار آنها می توان سرحد بالایی آنها را محاسبه و تعیین نمود. مقدار معکوس طول پلانک برابر است با ۱۰ بتوان ۳۵ متر که مساوی با قطر فضای هندسی سه بعدی می باشد و به کمک آن میتوان حجم مطلق یا حجم ظرف نگهدارنده محتوا یعنی مکان و بیمکانی مطلق روی همدیگر را محاسبه و تعیین نمود و با خود طول پلانک یعنی ۱۰ بتوان منهای ۳۵ متر میتوان حجم تکینگی فیزیکی اولیه قبل از وقع مه بانگ را محاسبه و تعیین نمود، بدون اینکه منجم یا کیهان شناس بود. از طریق معکوس نمودن زمان پلانک می توان دو ثابت مطلق را محاسبه نمود؛ یکی فرکانس یا بسامد مطلق و دیگری طول زمان کل یعنی طول سفر مقطعیِ نزولی و صعودی محتوای کیهان یا جهان بین نظام احسن آفرینش مبداء و معاد و آنهم نه تنها در محتوای این جهان بلکه بطور یکسان و برابر در محتوای هرکدام از جهان های متناهی و موازی و مساوی و بیشمار . علم کیهان شناسی به ما انسان های عادی می آموزد که محتوای کیهان یا جهان حدود ۱۳، ۷۵ میلیارد سال پیش در یک نقطه متراکم و فشرده و بسیار داغ و چگال و سنگین بوده است، اما یا نمی خواهد و یا نمی تواند به ما بگوید که این شناخت علمی بطور غیر مستقیم به این معناست که این جهان یک سیستم باز و بیکران یا بدون مرز و محیط نمی باشد بلکه متناهی است و دارای مرز و محیط و یک سیستم بسته و مستقل و خودکفا و خودکار می باشد. زیرا اگر باز و بیکران بود، آنگاه محتوای آن هرگز نمی توانست در یک نقطه متراکم شده باشد و آنهم به این علت و دلیل ساده و بدیهی که برای این کار به بینهایت زمان نیار خواهد بود و سرعت تراکم و انقباض هرچقدر که می خواهد باشد. کوچکترین سنگ بنا های خمیر مایه ساختاری جهان، ذرات بنیادی مدل استاندارد در علم فیزیک و تار و ریسمان های باز و بسته به شکل های ۱ و ۰ در ابعاد پلانک نیستند بلکه نوسانگر های بنیادی هشت بعدی زمانمکان نسبی و بیزمانی و بیمکانی نسبی روی همدیگر و هردو در ابعاد پلانک. لذا ریز ترین سیاه چاله موجود در طبیعت و کیهان چیز دیگری نمی تواند باشد غیر از یکی از این نوسانگر ها.
... [مشاهده متن کامل]