افاقیان

[ویکی فقه] آفاقیان. آفاقیان، یا غریبان، عنوانی است برای گروهی که در سده های ۹ و ۱۰ق/۱۵ و ۱۶م در دوران حکومت سلسله های بهمنشاهی ، عادلشاهی ، قطبشاهی و نظامشاهی ، به تدریج از ایران ، عراق و حجاز به دکن مهاجرت کردند و در نواحی مخلف آن سرزمین تقسیم شدند.
ایشان عموماً شیعه و غالباً از سادات کربلا ، نجف ، گیلان و سیستان بودند،
غوری، افتخار احمد، ج۱، ص۱۵۶، «مسلمانان در دکن در قرون وسطی: تاریخی survery شوند، فرهنگ اسلامی، حیدرآباد، ۱۹۷۵، جلد XLIX شماره ۳.
در متون تاریخی از دوره بهمنشاهی به بعد این گروه را غالباً «غریب» یا «غریب الدّیار» نامیده اند
فرشته، محمدقاسم بن هندوشاه، ج۲، ص۱۰، تاریخ، لکهنو، نولکشور، ۱۲۸۱ق.
اما عنوانی که در کتب و تحقیقات تاریخی جدید به آنان داده می شود «آفاقی» است. این عنوان از اصطلاح فقهی «آفاقی» (کسانی که به خارج مواقیت حج تعلق دارند) گرفته شده است.
آفاقیان در ادوار مختلف
...

[ویکی شیعه] آفاقیان. آفاقیان، یا غریبان، عنوانی است برای گروهی که در سده‎های ۹ و ۱۰ق/۱۵ و ۱۶م در دوران حکومت سلسله‎های بهمنشاهی، عادلشاهی، قطبشاهی و نظامشاهی، به تدریج از ایران، عراق و حجاز به دکن در کشور هندوستان مهاجرت کردند و در نواحی مختلف آن سرزمین تقسیم شدند.
رواج زبان فارسی در نواحی مرکزی و جنوبی هند که مسلمانان آن سرزمینها را با جهان اسلام مرتبط می‎ساخت، پیدایش سبک جدید در معماری و خطّاطی و سایر هنرها، ظهور آثار و تألیفات مهم ادبی و علمی و تاریخی و بالاخره گسترش تشیع و معارف آن در بسیاری از نواحی شبه قاره، تا حدود قابل ملاحظه‎ای وابسته به فعالیت های این گروه از مهاجران مسلمان بوده است.
آفاقیان عموماً شیعه و غالباً از سادات کربلا، نجف، گیلان و سیستان بودند. در متون تاریخی از دوره بهمنشاهی به بعد این گروه را غالباً «غریب» یا «غریب‎الدّیار» نامیده‎اند اما عنوانی که در کتب و تحقیقات تاریخی جدید به آنان داده می‎شود «آفاقی» است. این عنوان از اصطلاح فقهی «آفاقی» (کسانی که به خارج از مواقیت حج تعلق دارند) گرفته شده است.