[ویکی فقه] آل ابی رافع. آلِ ابی رافِع، از خاندان های بزرگ شیعه، از تبار نخستین کسانی که اسلام آوردند.
بزرگ و بنیادگذار این خاندان، ابورافع، صحابی معروف، آزاد کرده و مولای پیامبر اسلام (صلی الله علیه واله و سلم) بود، که نجاشی
احمد بن علی نجاشی، رجال، ص۲-۳، قم، مکتبه الداوری، ۱۳۹۷ق.
دیگر افراد این خانواده که در کتاب های رجال از آنان یاد شده و عبارتند از عُبیدالله بن ابی رافع و ۴ پسرش محمد و عَوْن و عبدالله و فضل، برادرش علی بن ابی رافع، و نوادگانش عبدالرّحمن بن محمّد و عبدالله (عبیدالله) بن علی.
← ابورافع
(۱) آقابزرگ، الذریعه، ۱۰/۸۴، ۱۲/۲۳۸-۲۳۹.(۲) ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی ، الأصابه فی تمییزالصحابه، بیروت، داراحیاء التّراث العربی، ۱۳۲۸ق، ۴/۶۷-۶۸.(۳) ابن حجر عسقلانی، لسان المیزان، بیروت، ۱۳۹۰ق، ۵/۲۲۴، ۷/۲۹۷.(۴) ابن سعد، محمد، الطبقات الکبری، به کوشش احسان عباس، بیروت، دارصادر، ۱/۴۹۷-۴۹۸، ۴/۷۳-۷۵.(۵) ابن عبدالبر، محمد، الاستیعاب، به کوشش علی محمدالبجاوی، قاهره، ۱/۸۳-۸۵.(۶) امین، محسن، اعیان الشیعه، بیروت، دارالتعارف، ۱۴۰۳ق، ۲/۸۸.(۷) حائری غروی، محمد بن علی، جامع الرواه، بیروت، دارالاضواء، ۱۹۸۳م، ۱/۵۲۷، ۵۵۱، ۲/۱۴۷.(۸) حسینی، هاشم معروف، تاریخ الفقه الجعفری، بیروت، ۱۹۷۳م، ۲/۲۸۳.(۹) حلی، علی بن داود، کتاب الرجال، به کوشش محدث اموی، دانشگاه تهران، ۱۳۴۲ش، ص۲۳۶.(۱۰) خاقانی، علی، رجال، تهران، مرکز النشر، ۱۴۰۴ق، ص۱۱۵-۱۲۰.(۱۱) خطیب بغدادی، احمد بن علی، تاریخ بغداد، بیروت، دارالکتاب، ۱۰/۳۰۴-۳۰۵.(۱۲) خویی، ابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، بیروت، ۱۴۰۳ق، ۱/۴۵-۴۸، ۱۱/۶۲-۶۳.(۱۳) سزگین، ۱/۵۲۵.(۱۴)صدر، حسن، تأسیس الشیعه، عراق، شرکه النشر والطباعه، ص۲۸۱-۲۸۲، ۲۹۸.(۱۵) محمد ابن حسن طوسی، الفهرست، به کوشش محمود رامیار، دانشگاه مشهد، ۱۳۵۱ش، ص۲۰۲-۲۰۳.(۱۶) قهپایی، عنایه الله، مجمع الرجال، به کوشش علّامه اصفهانی، اصفهان، ۱۳۸۷ق، ۴/۱۱۸، ۵/۲۵۷.(۱۷) مامقانی، محمدحسن، تنقیح المقال، نجف، ۱۳۵۲ق، ۱/۹-۱۰، ۲/۱۶۲-۱۶۳، ۳/۱۴۴.(۱۸) محمد بن نعمان شیخ مفید، الاختصاص، به کوشش علی اکبر غفاری، قم.(۱۹) احمد بن علی نجاشی، رجال، قم، مکتبة الداوری، ۱۳۹۷ق، ص۲-۶، ۶۱-۶۲، ۲۵۰.
بزرگ و بنیادگذار این خاندان، ابورافع، صحابی معروف، آزاد کرده و مولای پیامبر اسلام (صلی الله علیه واله و سلم) بود، که نجاشی
احمد بن علی نجاشی، رجال، ص۲-۳، قم، مکتبه الداوری، ۱۳۹۷ق.
دیگر افراد این خانواده که در کتاب های رجال از آنان یاد شده و عبارتند از عُبیدالله بن ابی رافع و ۴ پسرش محمد و عَوْن و عبدالله و فضل، برادرش علی بن ابی رافع، و نوادگانش عبدالرّحمن بن محمّد و عبدالله (عبیدالله) بن علی.
← ابورافع
(۱) آقابزرگ، الذریعه، ۱۰/۸۴، ۱۲/۲۳۸-۲۳۹.(۲) ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی ، الأصابه فی تمییزالصحابه، بیروت، داراحیاء التّراث العربی، ۱۳۲۸ق، ۴/۶۷-۶۸.(۳) ابن حجر عسقلانی، لسان المیزان، بیروت، ۱۳۹۰ق، ۵/۲۲۴، ۷/۲۹۷.(۴) ابن سعد، محمد، الطبقات الکبری، به کوشش احسان عباس، بیروت، دارصادر، ۱/۴۹۷-۴۹۸، ۴/۷۳-۷۵.(۵) ابن عبدالبر، محمد، الاستیعاب، به کوشش علی محمدالبجاوی، قاهره، ۱/۸۳-۸۵.(۶) امین، محسن، اعیان الشیعه، بیروت، دارالتعارف، ۱۴۰۳ق، ۲/۸۸.(۷) حائری غروی، محمد بن علی، جامع الرواه، بیروت، دارالاضواء، ۱۹۸۳م، ۱/۵۲۷، ۵۵۱، ۲/۱۴۷.(۸) حسینی، هاشم معروف، تاریخ الفقه الجعفری، بیروت، ۱۹۷۳م، ۲/۲۸۳.(۹) حلی، علی بن داود، کتاب الرجال، به کوشش محدث اموی، دانشگاه تهران، ۱۳۴۲ش، ص۲۳۶.(۱۰) خاقانی، علی، رجال، تهران، مرکز النشر، ۱۴۰۴ق، ص۱۱۵-۱۲۰.(۱۱) خطیب بغدادی، احمد بن علی، تاریخ بغداد، بیروت، دارالکتاب، ۱۰/۳۰۴-۳۰۵.(۱۲) خویی، ابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، بیروت، ۱۴۰۳ق، ۱/۴۵-۴۸، ۱۱/۶۲-۶۳.(۱۳) سزگین، ۱/۵۲۵.(۱۴)صدر، حسن، تأسیس الشیعه، عراق، شرکه النشر والطباعه، ص۲۸۱-۲۸۲، ۲۹۸.(۱۵) محمد ابن حسن طوسی، الفهرست، به کوشش محمود رامیار، دانشگاه مشهد، ۱۳۵۱ش، ص۲۰۲-۲۰۳.(۱۶) قهپایی، عنایه الله، مجمع الرجال، به کوشش علّامه اصفهانی، اصفهان، ۱۳۸۷ق، ۴/۱۱۸، ۵/۲۵۷.(۱۷) مامقانی، محمدحسن، تنقیح المقال، نجف، ۱۳۵۲ق، ۱/۹-۱۰، ۲/۱۶۲-۱۶۳، ۳/۱۴۴.(۱۸) محمد بن نعمان شیخ مفید، الاختصاص، به کوشش علی اکبر غفاری، قم.(۱۹) احمد بن علی نجاشی، رجال، قم، مکتبة الداوری، ۱۳۹۷ق، ص۲-۶، ۶۱-۶۲، ۲۵۰.
wikifeqh: آل_ابی_رافع
[ویکی شیعه] آل ابی رافع. آلِ ابی رافِع، از خاندان های بزرگ شیعه، از تبار نخستین کسانی است که اسلام آوردند. بزرگ و بنیانگذار این خاندان، ابورافع، صحابی پیامبر(ص) وی با جعفر بن ابیطالب به حبشه مهاجرت کرد. بعد از پیامبر(ص) از یاران حضرت علی(ع) و امام حسن(ع) بود.
بزرگ و بنیانگذار این خاندان، ابورافع، صحابی معروف، آزاد شده به دست پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) بود، که نجاشی او را در زمره سلف صالح برشمرده است.
او از جمله کسانی بود که برای فرار از ستم کفّار قریش، با جعفربن ابیطالب به حبشه مهاجرت کرد. ابورافع پس از مهاجرت به مدینه، در همه جنگ ها حضور داشت. پس از درگذشت پیامبر(ص)، ملازمت امام علی(ع) را اختیار کرد و همراهش بود. او در ۸۵ سالگی زمین و خانه اش را در خیبر و مدینه فروخت و در رکاب امام علی(ع) به کوفه مهاجرت کرد. براساس روایتی، ابورافع تا روزگار امام حسن(ع) زنده بود و پس از شهادت امیرالمؤمنین(ع) همراه امام حسن(ع) به مدینه بازگشت.
بزرگ و بنیانگذار این خاندان، ابورافع، صحابی معروف، آزاد شده به دست پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) بود، که نجاشی او را در زمره سلف صالح برشمرده است.
او از جمله کسانی بود که برای فرار از ستم کفّار قریش، با جعفربن ابیطالب به حبشه مهاجرت کرد. ابورافع پس از مهاجرت به مدینه، در همه جنگ ها حضور داشت. پس از درگذشت پیامبر(ص)، ملازمت امام علی(ع) را اختیار کرد و همراهش بود. او در ۸۵ سالگی زمین و خانه اش را در خیبر و مدینه فروخت و در رکاب امام علی(ع) به کوفه مهاجرت کرد. براساس روایتی، ابورافع تا روزگار امام حسن(ع) زنده بود و پس از شهادت امیرالمؤمنین(ع) همراه امام حسن(ع) به مدینه بازگشت.
wikishia: آل_ابی رافع
[ویکی اهل البیت] آل ابی رافع. آل ابیرافع، از خاندان های بزرگ شیعه از تبار نخستین کسانی که اسلام آوردند. بزرگ و بنیانگذار این خاندان، ابورافع، صحابی معروف آزاد کرده و مولای پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله بود که نجاشی او را در زمرة سلف صالح برشمرده است.
دیگر افراد این خانواده که در کتاب های رجال از آنان یاد شده و عبارتند از عبیدالله بن ابی رافع و 4 پسرش محمد و عون و عبدالله و فضل، برادرش علی بن ابی رافع و نوادگانش عبدالرحمن بن محمد و عبدالله (عبیدالله) بن علی.
1. ابورافع از قبطیان بود. درباره نام او اختلاف نظر است و در کتاب های گوناگون نامهایی چون اسلم، ابراهیم، ثابت، هرمز، سنان، قرمان، صالح، یزید، یسار و عبدالرحمن را برای او یاد کردهاند ولی بیشتر نام او را اسلم دانستهاند. ابورافع نخست بردة عباس بن عبدالمطلب بود. عباس او را به پیامبر صلی الله علیه و آله بخشید.
چون ابورافع خبر مسلمان شدن عباس بن عبدالمطلب را به پیامبر داد، رسول اکرم صلی الله علیه و آله او را به مژدگانی این پیام آزاد کرد. ابورافع در مکه پیش از هجرت مسلمان شد. او از جمله کسانی بود که برای فرار از ستم کفار قریش، با جعفر بن ابیطالب به حبشه مهاجرت کرد. تاریخ اسلام آوردن او دانسته نیست ولی گفتهاند زمانی مسلمان شد که هنوز مسلمانان به سوی مسجدالاقصی نماز میگزاردند.
مشهور است که ابورافع با پیامبر به مدینه هجرت نکرد بلکه تا جنگ بدر در مکه ماند و و پس از آن در مدینه به پیامبر پیوست؛ اما روایتی دیگر ناقض این قول است. پس از ورود به مدینه، پیامبر مولاه خود سلمی را به ازدواج او درآورد و عبیدالله از او زاده شد. ابورافع پس از مهاجرت به مدینه در همه جنگها حضور داشت و از نزدیکان و یاران پیامبر اسلامی صلی الله علیه و آله به شمار میرفت، چنانکه حضرت رسول درباره او فرمود: «هر پیامبری امینی دارد و امین من ابورافع است».
ابورافع پس از درگذشت پیامبر، ملازمت امام علی علیه السلام را اختیار کرد و همراهش بود تا خلافت به وی رسید. وقتی معاویه در شام و طلحه و زبیر در بصره با خلافت امام علی علیه السلام به مخالفت برخاستند، ابورافع گفت که پیامبر اسلام این واقعه را پیش از این به او خبر داده و فرموده بود که علی علیه السلام بر حق است و مخالفان او بر باطلند.
او در 85 سالگی زمین و خانهاش را در خیبر و مدینه فروخت و در رکاب امام علی علیه السلام به کوفه مهاجرت کرد. در همین اوقات بود که میگفت «سپاس خدای را که به منزلتی دست یافتم که هیچ کس به آن نرسید، زیرا دو بیعت کردم: عقبه و رضوان؛ و به سوی دو قبله نماز گزاردم و سه بار هجرت کردم».
او در کوفه از سوی امام علی علیه السلام به خزانه داری بیتالمال منصوب شد و دو فرزندش عبیدالله و علی نیز به دبیری امام پرداختند. بر اساس روایتی، ابورافع تا روزگار امام حسن علیه السلام زنده بود و پس از شهادت امیرالمؤمنین علیه السلام همراه امام حسن علیه السلام به مدینه بازگشت.
دیگر افراد این خانواده که در کتاب های رجال از آنان یاد شده و عبارتند از عبیدالله بن ابی رافع و 4 پسرش محمد و عون و عبدالله و فضل، برادرش علی بن ابی رافع و نوادگانش عبدالرحمن بن محمد و عبدالله (عبیدالله) بن علی.
1. ابورافع از قبطیان بود. درباره نام او اختلاف نظر است و در کتاب های گوناگون نامهایی چون اسلم، ابراهیم، ثابت، هرمز، سنان، قرمان، صالح، یزید، یسار و عبدالرحمن را برای او یاد کردهاند ولی بیشتر نام او را اسلم دانستهاند. ابورافع نخست بردة عباس بن عبدالمطلب بود. عباس او را به پیامبر صلی الله علیه و آله بخشید.
چون ابورافع خبر مسلمان شدن عباس بن عبدالمطلب را به پیامبر داد، رسول اکرم صلی الله علیه و آله او را به مژدگانی این پیام آزاد کرد. ابورافع در مکه پیش از هجرت مسلمان شد. او از جمله کسانی بود که برای فرار از ستم کفار قریش، با جعفر بن ابیطالب به حبشه مهاجرت کرد. تاریخ اسلام آوردن او دانسته نیست ولی گفتهاند زمانی مسلمان شد که هنوز مسلمانان به سوی مسجدالاقصی نماز میگزاردند.
مشهور است که ابورافع با پیامبر به مدینه هجرت نکرد بلکه تا جنگ بدر در مکه ماند و و پس از آن در مدینه به پیامبر پیوست؛ اما روایتی دیگر ناقض این قول است. پس از ورود به مدینه، پیامبر مولاه خود سلمی را به ازدواج او درآورد و عبیدالله از او زاده شد. ابورافع پس از مهاجرت به مدینه در همه جنگها حضور داشت و از نزدیکان و یاران پیامبر اسلامی صلی الله علیه و آله به شمار میرفت، چنانکه حضرت رسول درباره او فرمود: «هر پیامبری امینی دارد و امین من ابورافع است».
ابورافع پس از درگذشت پیامبر، ملازمت امام علی علیه السلام را اختیار کرد و همراهش بود تا خلافت به وی رسید. وقتی معاویه در شام و طلحه و زبیر در بصره با خلافت امام علی علیه السلام به مخالفت برخاستند، ابورافع گفت که پیامبر اسلام این واقعه را پیش از این به او خبر داده و فرموده بود که علی علیه السلام بر حق است و مخالفان او بر باطلند.
او در 85 سالگی زمین و خانهاش را در خیبر و مدینه فروخت و در رکاب امام علی علیه السلام به کوفه مهاجرت کرد. در همین اوقات بود که میگفت «سپاس خدای را که به منزلتی دست یافتم که هیچ کس به آن نرسید، زیرا دو بیعت کردم: عقبه و رضوان؛ و به سوی دو قبله نماز گزاردم و سه بار هجرت کردم».
او در کوفه از سوی امام علی علیه السلام به خزانه داری بیتالمال منصوب شد و دو فرزندش عبیدالله و علی نیز به دبیری امام پرداختند. بر اساس روایتی، ابورافع تا روزگار امام حسن علیه السلام زنده بود و پس از شهادت امیرالمؤمنین علیه السلام همراه امام حسن علیه السلام به مدینه بازگشت.
wikiahlb: آل_ابی_رافع