[ویکی فقه] آل اینجو. "اینجو"، اصطلاحی است مغولی، به معنای دارایی پادشاه اعم از باغ، کشتزار، سپاه و بنده و...که در روزگار ایلخانان به زبان فارسی راه یافت و بر دودمانی از نژاد ترک اطلاق شد، اینان در نیمۀ اول سدۀ ۸ قمری (۱۴میلادی) مقارن با اواخر عصر ایلخانان، مدت زمانی به مناصب دیوانی و فرمانروایی ایالات جنوبی ایران از اصفهان تا کناره های خلیج فارس دست یافتند.
در عهد حکومت ابوسعید آخرین پادشاه ایلخانی ایران، از فرزندان هلاکوخان مغول، در قرن هشتم هجری قمری، وکیلی بر املاک خاصۀ ایلخانی یعنی "املاک اینجو" گماشته شد بنام شرف الدین محمود (که در فارس و کرمان و یزد و کیش و بحرین وزارت خاصه را برعهده داشت و نسب خویش را به خواجه عبدالله انصاری منسوب می دانست، او بزودی ممالک جنوب ایران را از اصفهان تا جزایر خلیج تحت ادارۀ مالی خود در آورد و با میر شرف الدین محمود شاه اینجو معروف شد.
پژوهش از دانشگاه کمبرئج، تاریخ ایران دورۀ تیموریان، چاپ اول، ۱۳۷۹، دیبا، تهران، ص۲۰.
او را شش پسر بود یکی از آنها امیر کیخسرو که مدتی در مملکت فارس حکومت کرد و وفات یافت، پسر دیگرش امیر محمد نام داشت که مدتی ملازم امیر پیر حسین بود و بدست او به قتل رسید و امیر مسعود نیز به دست امرای ایلخانی به قتل رسید. بعد از او امیر شیخ ابو اسحاق معروف ترین پادشاه این خاندان در سال ۷۴۳ هجری در شیراز به پادشاهی رسید و مدتی مملکت فارس، گرمسیر، اصفهان، لرستان، و...در تحت تصرف او بود و امرا و وزرای ممالک اطراف را به اطاعت خود درآورد و مطیع و منقاد او گشتند
شبانکاره ای، محمد، مجمع الانساب، تصحیح میرهاشم محدث، چاپ اول، ۱۳۶۳، چاپخانه سپهر، تهران، ص۳۱۵.
در زمان پادشاهی و حکومت این سلسله بر فارس، یزد و کرمان دورۀ شکوه ادبیات فارسی در ایران بود، ابواسحاق اینجو مردی خوبروی و خوش قامت و نیکو خوی و فروتن بود از این روی مردم شیراز علاقه فراوانی به وی داشتند او در این زمینه از پادشاهان هند تقلید می کرد و برای شکوه فرهنگ و ادب در ایران بسیار کوشید، چنانکه یک بار رکن الدین صاین را به صله قصیده ای که در پاسخ سمرقندی سروده بود هفت بدره زر انعام داد.او خود نیز شعر می سرود و ذوق ادبی داشت و گروهی از شعراء را در دربار خود جمع کرده بود که مشهورترین آنها "خواجه حافظ شیرازی" بود، حافظ در قصاید و غزلیات خود بارها از او نام برده و از دوره حکمرانی او به خوبی یاد کرده است، شاعرانی همچون "عبید زاکانی" نیز در دورۀ او و در زیر حمایت او کسب دانش کردند و او نیز پس از مرگ ابواسحاق قصیده ای در رثای وی سرود.
پژوهش از دانشگاه کمبرئج، تاریخ ایران دورۀ تیموریان، چاپ اول، ۱۳۷۶، دیبا، تهران، ص۲۵و۲۶.
...
در عهد حکومت ابوسعید آخرین پادشاه ایلخانی ایران، از فرزندان هلاکوخان مغول، در قرن هشتم هجری قمری، وکیلی بر املاک خاصۀ ایلخانی یعنی "املاک اینجو" گماشته شد بنام شرف الدین محمود (که در فارس و کرمان و یزد و کیش و بحرین وزارت خاصه را برعهده داشت و نسب خویش را به خواجه عبدالله انصاری منسوب می دانست، او بزودی ممالک جنوب ایران را از اصفهان تا جزایر خلیج تحت ادارۀ مالی خود در آورد و با میر شرف الدین محمود شاه اینجو معروف شد.
پژوهش از دانشگاه کمبرئج، تاریخ ایران دورۀ تیموریان، چاپ اول، ۱۳۷۹، دیبا، تهران، ص۲۰.
او را شش پسر بود یکی از آنها امیر کیخسرو که مدتی در مملکت فارس حکومت کرد و وفات یافت، پسر دیگرش امیر محمد نام داشت که مدتی ملازم امیر پیر حسین بود و بدست او به قتل رسید و امیر مسعود نیز به دست امرای ایلخانی به قتل رسید. بعد از او امیر شیخ ابو اسحاق معروف ترین پادشاه این خاندان در سال ۷۴۳ هجری در شیراز به پادشاهی رسید و مدتی مملکت فارس، گرمسیر، اصفهان، لرستان، و...در تحت تصرف او بود و امرا و وزرای ممالک اطراف را به اطاعت خود درآورد و مطیع و منقاد او گشتند
شبانکاره ای، محمد، مجمع الانساب، تصحیح میرهاشم محدث، چاپ اول، ۱۳۶۳، چاپخانه سپهر، تهران، ص۳۱۵.
در زمان پادشاهی و حکومت این سلسله بر فارس، یزد و کرمان دورۀ شکوه ادبیات فارسی در ایران بود، ابواسحاق اینجو مردی خوبروی و خوش قامت و نیکو خوی و فروتن بود از این روی مردم شیراز علاقه فراوانی به وی داشتند او در این زمینه از پادشاهان هند تقلید می کرد و برای شکوه فرهنگ و ادب در ایران بسیار کوشید، چنانکه یک بار رکن الدین صاین را به صله قصیده ای که در پاسخ سمرقندی سروده بود هفت بدره زر انعام داد.او خود نیز شعر می سرود و ذوق ادبی داشت و گروهی از شعراء را در دربار خود جمع کرده بود که مشهورترین آنها "خواجه حافظ شیرازی" بود، حافظ در قصاید و غزلیات خود بارها از او نام برده و از دوره حکمرانی او به خوبی یاد کرده است، شاعرانی همچون "عبید زاکانی" نیز در دورۀ او و در زیر حمایت او کسب دانش کردند و او نیز پس از مرگ ابواسحاق قصیده ای در رثای وی سرود.
پژوهش از دانشگاه کمبرئج، تاریخ ایران دورۀ تیموریان، چاپ اول، ۱۳۷۶، دیبا، تهران، ص۲۵و۲۶.
...
wikifeqh: آل_اینجو