ال عصفور

[ویکی فقه] آل عصفور. آلِ عُصْفور، خاندانی از علمای روحانی شیعه در بحرین، قَطیف و نواحی جنوب ایران در سدۀ ۱۲ و ۱۳ق/۱۸ و ۱۹م بود.
شخصیت های بنام این خاندان، علاوه بر لقب آل عصفور، به ابن عصفور و یا عصفوری نیز شناخته شده اند.نیای این خاندان عصفور بن احمد بن عبدالحسین بن عطیه بن شیبۀ درّازی شاخوری بَحرانی است که شرح احوال او دانسته نیست.اینان به دلیل این که عمدتاً در درّاز، از روستاهای بحرین در نزدیکی مَنامه، یا در شاخوره، از روستاهای همجوار آن، زاده شده و یا زندگی کرده اند به درّازی و شاخوری و بحرانی نیز شهرت یافته اند.
افراد مشهور
کسانی از آل عصفور که بیش و کم شناخته شده اند،عبارتند از: احمد بن صالح، احمد بن ابراهیم، یوسف بن احمد، عبدعلی بن احمد، محمد بن احمد، حسین بن محمد، خلف بن عبدعلی، خلف بن عبعلی بن حسین، سلیمان بن عبدالله، خلف بن احمد، محمد بن علی، محمد بن احمد خطیب، عبدعلی بن خلف؛ که در مورد هر کدام مطالبی را بیان می کنیم.
احمد بن صالح
احمد بن صالح (۱۰۷۵-۱۱۲۴ق/۱۶۶۴-۱۷۱۲م)، فقیه و نویسنده بود.او در شاخوره زاده شد و به فراگیری علوم دینی رایج پرداخت.سپس به شیراز آمد و پس از مدتی در جهرم ساکن شد و در آن جا به امور مذهبی مشغول شد.در کنار کارهای متداول دینی و اجتماعی، به تألیف کتاب در موضوعات فقهی و تاریخی همت گماشت.از میان آثار او الطب الاحمدی به صورت نسخۀ خطی در کتابخانۀ آیت الله مرعشی (در قم ) موجود است.فرزندش ابراهیم (د ۱۱۲۵ق/۱۷۱۳م) نیز از عالمان دینی بوده است.
احمد بن ابراهیم
...