املی محمدتقی

دانشنامه اسلامی

[ویکی نور] آملی محمدتقی. شیخ محمد تقی آملی که به حق فقیهی محقق، عالمی مفسر و مجتهدی بزرگ و پارسا بود، در 11 ذی قعده سال 1304ق دیده به جهان گشود.
پدرش آیت الله شیخ محمد آملی، از علمای بزرگ و با شهید حاج شیخ فضل الله نوری و آیت الله شیخ عبدالنبی نوری همراه و همگام بود که پس از شهادت شیخ فضل الله نوری، به حبس و تبعید گرفتار شد. ولی دست از مبارزه خویش جهت دفاع از حق برنداشت.
محمد تقی در خانواده ای که از نظر دینی، عقیدتی و سیاسی، در مرتبه ای عالی قرار داشته، پا به عرصه هستی گذارده و تربیت شد و اولین معلمش هم پدر گرانقدرش بود.
این عالم بزرگ، سپس از محضر اساتید بزرگ تهران کسب فیض نمود تا اینکه از آیت الله شیخ عبدالنبی نوری، اجازه اجتهاد دریافت کرد.
ایشان در دوران تحصیلات خویش، مشکلات و ناراحتی های روحی بسیاری از جانب بعضی از طلاب که بار علمی چندانی نداشتند متحمل گردید اما ناراحتی ها را با جان و دل تحمل و در تمام علوم متداوله به ویژه در فقه و اصول و حکمت تبحر پیدا کرد.در سال 1339ق، رهسپار نجف اشرف گردید و در آنجا ارتباط عمیقی بین ایشان و مرحوم آیت الله کوهستانی به وجود آمد.

دانشنامه آزاد فارسی

آملی محمدتقی. آمُلی، محمدتقی (تهران ۱۲۶۵ـ۱۳۴۹ش)
حکیم اصولی و فقیه صوفی مسلک. صرف و نحو، منطق، سطوح فقه و اصول، حکمت و فلسفه و علوم معقول و منقول را نزد استادانی چون ملامحمد آملی (پدرش)، شیخ رضا نوری، شیخ علی نوری، میرزا حسن کرمانشاهی و شیخ عبدالنبی نوری فراگرفت. سپس به عراق رفت (۱۳۰۱ش) و از حوزۀ درس آقا ضیاء الدین عراقی، میرزای نائینی و سید ابوالحسن اصفهانی بهره برد و به اجتهاد رسید. پس از بازگشت به تهران (۱۳۱۳ش) به تدریس حکمت، فقه و اصول پرداخت و در علوم باطنی و سلوک به سید علی قاضی طباطبایی دست ارادت داد. از آثار اوست: مصباح الهدی فی شرح عروة الوثقی (تهران، ۱۳۷۷ـ۱۳۸۰ق)؛دررالفوائد (تهران، ۱۳۷۷ق)؛ کتاب الصلوة (تهران، ۱۳۷۱ق)؛ خداشناسی (تهران، ۱۳۷۰ق)؛ حیات جاوید در اخلاق (تهران، ۱۳۳۵ق)؛ تعلیقة علی المکاسب و البیع (تهران، ۱۳۷۲ـ۱۳۷۴ق)؛اثبات صانع از ماتریالیسم تا ایدئالیسم (تهران، ۱۳۷۱ق).

پیشنهاد کاربران

بپرس