اموزش در الجزایر

آموزش در الجزایر. آموزش در الجزایر ( عربی: التعلیم فی الجزائر ) یکی از مهم ترین پهنه هایی است که دولت به آن در تمامی زمینه ها اهمیت و توجه بالایی دارد، این را از میزان بودجه ای که سالیانه برای آموزش در نظر می گیرد یا از میزان انرژی بشری هنگفتی که در این زمینه مورد استفاده قرار می گیرد می توان فهمید. آموزش و پرورش در الجزایر شامل آموزش عالی که وزارت آموزش عالی و پژوهش علمی برآن نظارت دارد، آموزش دبیرستان، آموزش متوسطه و آموزش ابتدایی که بر این سه وزارت آموزش ملی نظارت دارد، علاوه بر این آموزش کاری و عملی ( هنرستان و مدارس و دانشگاه های حرفه و فن ) نیز در کنار این ها قرار دارد که بر این دستگاه نیز وزارت آموزش و حرفه و فن نظارت دارد. [ ۱] [ ۲] [ ۳]
کشور فرانسه بعد از اشغال الجزایر اقدام به یک نبرد علیه فرهنگ عربی نمود، لذا اقدام به تسلط و کنترل بر مراکز فرهنگی پیشرفته ای که در طول قرن ها ایجاد شده بود نمود، علاوه بر این حوالی ۱۰۰۰ مدرسه ابتدایی و دبیرستان و آموزش عالی که در سال ۱۸۳۰ در الجزایر موجود بود را بست، یکی از نویسندگان فرانسوی یولار فرانسه را مسئول عقب ماندگی الجزایر در قرن بیستم دانسته و می گوید: وارد شدن فرهنگ فرانسوی به مراکز علمی و ادبی در الجزایر باعث گسترش اضطراب و تشویش شدید شد بطوریکه اکثر مربیان و معلمین و استادان بسیار عالم این مراکز را بالاجبار ترک کردند. لازم است ذکر شود که تعداد دانش آموزان و دانشجویان در سال ۱۸۳۰ در الجزایر بالغ بر۱۵۰ هزار یا بیشتر بود، همه مدارس قدیمی از این تسلط و کنترل فرانسوی ها در امان نماند بجز تعداد کمی مدارس کوچک و همین باعث شده که چندین نسل در الجزایر از تعلیم و آموزش محروم کردند. [ ۴] دوایر استعماری فرانسه در بین نسل های مختلف این طور رواج دادند و شایع کردند که الجزایر در قرن های گذشته در درجه پایین ترین سطح از نادانی و روحیه وحشی گری بوده است، در صورتیکه اگر در این کشور هیچ آموزش و پرورش منظمی نبود یا دارای حیات علمی بالایی نداشت پس نبایستی در بین آن ها دانشمند یا نویسنده و ادیب یا شاعری وجود می داشت. [ ۵] با این بیان یعنی اینکه ملت الجزایر متشکل از مردمی امی و بیسواد است که نه می توانند بخوانند و نه می توانند بنویسند، و گفتند و رواج دادند که زبان عربی الان سالیان متمادی است که مرده است و با لغات مرده دیگر دفن شده است، این هم چیزی نبود جز توجیه برای سیاست های آموزشی استعماری شان و کمک به هدف های استبدادی آنها، و اینطور در بین مردم وانمود می کردند که واجب و ضروری است که کشورهای پیشرفته مردم مسکین الجزایر را از آفت جهل نجات بدهند و مردم الجزایر و الجزایر بسیار عقب مانده تر از اینکه در ردیف کشورهای متمدن قرار بگیرد و این را هم به اسم حق و انسانیت می خواندند که گویا دارند کاری درحق الجزایر برای پیشرفت این کشور می کنند. [ ۶]