اواشناسی

/~AvASenAsi/

معنی انگلیسی:
phonetics

فرهنگ معین

( آواشناسی ) (شَ ) (حامص . ) صوت شناسی ، مطالعه و توصیف علمی آواهای زبان .

فرهنگستان زبان و ادب

آواشناسی
{phonetics} [زبان شناسی] مطالعۀ علمی آواهای زبان

دانشنامه آزاد فارسی

آواشناسی. آواشناسی (phonology)
مطالعۀ اصوات گفتار. این علم با تولید اصوات (آواشناسی تولیدی۱)، خصوصیات آکوستیک آن ها (آواشناسی آکوستیک۲)، و چگونگی ترکیب شان، منظور ساختن هجاها، کلمات، و جملات (آواشناسی زبانی۳) سروکار دارد. اولین آواشناسان، محققان هندی بودند (ح ۳۰۰پ م) که کوشیدند تلفظ متون مقدس سانسکریت۴ را حفظ کنند. یونانیان باستان به منزلۀ اولین مبدعان نظام نوشتاری براساس الفبای آواشناختی شناخته می شوند. آواشناسی مدرن (نوین) را اَلِگزاندر ملویل بل۵ (۱۸۱۹ـ۱۹۰۵) مطرح کرد؛ کسی که در اثرش با نام گفتار هویدا۶ (۱۸۶۷)، نظام دقیق نشانه گذاری برای نوشتن اصوات گفتار را ارائه داد. در قرن ۲۰ زبان شناسان بر گسترش نظام و دستگاهی طبقه بندی شده تکیه کرده اند تا بتوانند مقایسه ای میان تمام اصوات گفتار انسان ارائه دهند. وظیفۀ دیگر آواشناسی مدرن، فرآیندها و روش های ذهنی درک و دریافت گفتار است.

مترادف ها

phonetics (اسم)
صوت شناسی، اوا شناسی، علم الاصوات، مبحی تلفظ صوتی حرف وکلمات

پیشنهاد کاربران

فونتیک
آواشناسی دانش بررسی آواها و صداهای گفتاری است. این دانش که بخشی از زبان شناسی بشمار می آید با بررسی سرشت آواها و شیوه های تولید آنها سر و کار دارد. با اینکه حروف نوشتاری بازتاب دهنده آواهای گفتاری انسان
...
[مشاهده متن کامل]
ها هستند ولی زمینه کاری آواشناسان بیشتر درباره اصوات گفتار است تا نمادهایی که آنها را بازتاب می دهند. هرچند بخاطر پیوند تنگاتنگ این دو مقوله، برخی از واژه نامه ها دانش بررسی نمادها و حروف ( یعنی نشانه شناسی ) را همچون بخشی از مطالعات آوایی معرفی می کنند.

بپرس