ایه عرش

[ویکی اهل البیت] آیه عرش. «وَقُلِ الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی لَمْ یَتَّخِذْ وَلَدًا وَلَم یَکُن لَّهُ شَرِیکٌ فِی الْمُلْکِ وَلَمْ یَکُن لَّهُ وَلِیٌّ مِّنَ الذُّلَّ وَکَبِّرْهُ تَکْبِیرًا»
این آیه به نفی اعتقاد انحرافی مسیحیان و یهودیان ناظر است که معتقد بودند: خدا فرزند دارد و مشرکان عرب که برای او شریک می پنداشتند و ستاره پرستان و مجوس که برای او ولی و حامی قائل بودند و می گفتند: اگر اولیای خدا نبودند، خدا ذلیل و ناتوان بود.
همان گونه که گفته شد، این آیه به وسیله شخص رسول صلی الله علیه و آله نام گذاری شده است. بنا به نقلی، هنگامی که کودکان و فرزندان بنی عبدالمطلب زبان به سخن می گشودند، رسول خدا صلی الله علیه و آله این آیه را به آنان می آموخت و نیز در خبر است که اگر بنده بگوید: اللّه اکبر، ثواب آن بیشتر است از دنیا و آنچه در آن است.