ایه فطرت

دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] آیه فطرت. آیه فطرت آیه ۳۰ سوره روم است که به سرشت الهی و نوع آفرینش انسان ها پرداخته است و گرایش انسان به خدا و دین را فطری و برخاسته از درون آن می داند.
فَأَقِمْ وَجْهَک لِلدِّینِ حَنِیفًا فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیهَْا لَا تَبْدِیلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَالِک الدِّینُ الْقَیمُ وَ لَکنَّ أَکثرََ النَّاسِ لَا یعْلَمُون (ترجمه: پس روی خود را متوجّه آیین خالص پروردگار کن! این فطرتی است که خداوند، انسان ها را بر آن آفریده؛ دگرگونی در آفرینش الهی نیست؛ این است آیین استوار؛ ولی اکثر مردم نمیدانند)
قرآن در سوره روم پس از استدلال برای اثبات خدا و ضرورت معاد، به فطری بودن خداشناسی و مجموعه معارف دین اشاره نموده و شناخت خداوند را از راه درون و مشاهده باطنی پیشنهاد می کند و می گوید: روی خود را متوجه آئین پاک و خالص پروردگار کن! زیرا این دین بر اساس فطرتی است که خداوند انسان ها را بر آن آفریده، دگرگونی در آفرینش خدا نیست.

[ویکی اهل البیت] آیه فطرت. آیه 30 سوره روم/30 را «آیه فطرت» گفته اند. این آیه به سرشت الهی و نوع آفرینش انسان ها پرداخته است و خطاب به پیامبر صلی الله علیه و آله می فرماید: توجه خودت را به طور کامل به سوی دین معطوف کن و ملازم همان چیزی باش که سرنوشت و نوع آفرینش تو (فطرت) اقتضا می کند؛ آن نوع آفرینش که خدا انسان ها را بر آن سرشته و آفریده است:
«فَأَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنِیفًا فِطْرَةَ اللَّهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْهَا لَا تَبْدِیلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ»
بر اساس تفسیری، مفاد آیه این است که احکام دین به ویژه احکام ریشه ای و پایه ای دین، با فطرت انسانی موافق است.

دانشنامه آزاد فارسی

آیه فطرت. آیۀ فطرت
آیۀ ۳۰ سورۀ روم: «پاکدلانه روی خود را به سوی دین بدار، این فطرت الهی است که مردم را بر وفق آن آفریده است. در آفرینش الهی تغییری راه ندارد؛ این دین استوار است، ولی بیشتر مردم نمی دانند.» در این آیه نخست امر به توجه کامل به «دین» شده و سپس اشاره گردیده که این کار، موافق و مقتضای سرشتی است که خدای متعال انسان ها را بر آن سرشته است و قابل تغییر و تبدیل نیست. مفسرین دربارۀ این که این امر فطری چیست، بحث کرده اند. برخی آن را شناخت قلبی (حضوری) ناآگاهانه نسبت به خداوند دانسته اند. برخی دیگر آن را کلیات عقاید و احکام دین مانند توحید و رسیدگی به محرومان و اقامه عدل و قسط در جامعه و دیگر مسائل اساسی دینی می دانند که هماهنگ با فطرت آدمی است. در تفسیری دیگر، که قریب به تفسیر اخیر است، آن را حقیقت دین که همانا تسلیم و خضوع در برابر خداوند است و در قالب عبادات و اطاعت از دستورات الهی تجلی می کند، دانسته اند. در همۀ این تفسیرها، به طور مستقیم یا غیرمستقیم، فطری بودن شناخت و گرایش به خداپرستی نهفته است. در روایتی از امام محمد باقر (ع) در تفسیر این آیۀ شریفه آمده است: فَطَرَهُم عَلَی المعرفةِ بِهِ، یعنی خدا انسان را بر معرفت خویش سرشته است.

پیشنهاد کاربران

بپرس