زمانی که حباب محلی درست شده احتمالاً شکلی گوی مانند داشته است. اگرچه هنوز شکل گوی مانند خود را از دست نداده اما پس از سه میلیون سال کمی نامتقارن شده و توده هایی از ستارگان و ابرهای ستاره ای به آن راه یافته اند که سامانه خورشیدی یکی از آن هاست. توده های نسبتاً چگالی که درون حباب محلی قرار دارند را اصطلاحاً ابرهای میان ستاره ای می نامند. تاکنون خورشید از ابرهای میان ستاره ای زیادی گذشته است اما در حال حاضر در هیچ ابر میان ستاره ای ای قرار ندارد. این ابر چگالی ای حدود۰٫۲۶ اتم در سانتی متر مکعب دارد اما با این حال چگالی این ابر از چگالی میانگین کهکشان مارپیچ راه شیری که حدود ۰٫۵ اتم در سانتی متر مکعب است کم تر است.
چگونگی محاسبه ملاقات های خورشید با بخش های گوناگون کهکشان راه شیری: خورشید چون همه ستارگان دارای میدان مغناطیسی است و در نتیجه در میان کره ای مغناطیسی به نام خورسپهر قرار گرفته است. در بیرون خورسپهر پدیده های بزرگ کیهانی همیشه در حال تولید انبوه پرتوهای کیهانی هستند. این پرتوها شامل پرتوهای ایکس و گاما و موادی که با سرعت هایی نزدیک سرعت نور حرکت می کنند هستند و اگر کسی در معرض آن ها قرار بگیرد در کم تر از چند ثانیه خواهد مرد اما خوش بختانه خور ایست یعنی مرز خورسپهر یا کره ای که در آن بادهای خورشیدی حاکمند و محیط بیرون ما را از پرتوهای کیهانی حفظ می کند. اما در سال ۱۳۸۶ هجری خورشیدی اخترشناسان به این نتیجه رسیدند که توانایی مغناطیسی خور ایست در محیط های چگال زیاد و در محیط های کم چگال کم است و در محیط های چگال پرتوهای کیهانی بیش تری نسبت به محیط های کم چگال از خود می گذراند. با این کشف اخترشیمی دانان دریافتند با سنجش مقادیر برخی ایزوتوپ ها که به دلیل نیمه عمر کمشان به حالت عادی در سیاره زمین وجود ندارند و یافته شدنشان نشانه پرتوهای کیهانیست می توان چگالی اطراف خورسپهر را تعیین کرد. دانشمندان با بررسی ایزوتوپ های بریلیم ۱۰ که یکی از این ایزوتوپ ها است دریافتند زمین برای آخرین بار حدود ۱۵۰ هزار سال پیش وارد یکی از این ابرهای میان ستاره ای یا اصطلاحاً ابر میان ستاره ای محلی شده و حدود ۴۴۰۰۰ سال پیش از آن بیرون آمده است. بررسی های مربوط به این دوره نشان می دهند که مقدار این ایزوتوپ حدود ۱۴۰۰۰۰ سال پیش از کل این دوره بیش تر بوده و حدود ۳۰ درصد از اکنون بیش تر بوده است که نشان دهنده اوج این دوره در ۱۴۰۰۰۰ سال پیش است. قرار است کاوش گر ابتکاری فضای میان ستاره ای یا IIE که احتمالاً در سال ۱۳۹۳ هجری خورشیدی پرتاب خواهد شد این موضوع را بررسی کند. بخش بزرگی از دانشی که بشر هم اکنون از ابرمیان ستاره ای محلی می داند از کاوش گرهای وویجر به دست آمده است امّا این کاوش گرها تنها به این منظور فرستاده نشده بودند و به این دلیل دانش زیادی در این باره در اختیار ستاره شناسان قرار ندادند. کاوش گر ابتکاری فضای میان ستاره ای تنها به این منظور طراحی خواهد شد در نتیجه احتمالاً دانش زیادی در این باره در اختیار ستاره شناسان قرار خواهد داد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفچگونگی محاسبه ملاقات های خورشید با بخش های گوناگون کهکشان راه شیری: خورشید چون همه ستارگان دارای میدان مغناطیسی است و در نتیجه در میان کره ای مغناطیسی به نام خورسپهر قرار گرفته است. در بیرون خورسپهر پدیده های بزرگ کیهانی همیشه در حال تولید انبوه پرتوهای کیهانی هستند. این پرتوها شامل پرتوهای ایکس و گاما و موادی که با سرعت هایی نزدیک سرعت نور حرکت می کنند هستند و اگر کسی در معرض آن ها قرار بگیرد در کم تر از چند ثانیه خواهد مرد اما خوش بختانه خور ایست یعنی مرز خورسپهر یا کره ای که در آن بادهای خورشیدی حاکمند و محیط بیرون ما را از پرتوهای کیهانی حفظ می کند. اما در سال ۱۳۸۶ هجری خورشیدی اخترشناسان به این نتیجه رسیدند که توانایی مغناطیسی خور ایست در محیط های چگال زیاد و در محیط های کم چگال کم است و در محیط های چگال پرتوهای کیهانی بیش تری نسبت به محیط های کم چگال از خود می گذراند. با این کشف اخترشیمی دانان دریافتند با سنجش مقادیر برخی ایزوتوپ ها که به دلیل نیمه عمر کمشان به حالت عادی در سیاره زمین وجود ندارند و یافته شدنشان نشانه پرتوهای کیهانیست می توان چگالی اطراف خورسپهر را تعیین کرد. دانشمندان با بررسی ایزوتوپ های بریلیم ۱۰ که یکی از این ایزوتوپ ها است دریافتند زمین برای آخرین بار حدود ۱۵۰ هزار سال پیش وارد یکی از این ابرهای میان ستاره ای یا اصطلاحاً ابر میان ستاره ای محلی شده و حدود ۴۴۰۰۰ سال پیش از آن بیرون آمده است. بررسی های مربوط به این دوره نشان می دهند که مقدار این ایزوتوپ حدود ۱۴۰۰۰۰ سال پیش از کل این دوره بیش تر بوده و حدود ۳۰ درصد از اکنون بیش تر بوده است که نشان دهنده اوج این دوره در ۱۴۰۰۰۰ سال پیش است. قرار است کاوش گر ابتکاری فضای میان ستاره ای یا IIE که احتمالاً در سال ۱۳۹۳ هجری خورشیدی پرتاب خواهد شد این موضوع را بررسی کند. بخش بزرگی از دانشی که بشر هم اکنون از ابرمیان ستاره ای محلی می داند از کاوش گرهای وویجر به دست آمده است امّا این کاوش گرها تنها به این منظور فرستاده نشده بودند و به این دلیل دانش زیادی در این باره در اختیار ستاره شناسان قرار ندادند. کاوش گر ابتکاری فضای میان ستاره ای تنها به این منظور طراحی خواهد شد در نتیجه احتمالاً دانش زیادی در این باره در اختیار ستاره شناسان قرار خواهد داد.
wiki: ابر میان ستاره ای محلی