ابراهیم بن سعید

لغت نامه دهخدا

ابراهیم بن سعید. [ اِ م ِ ن ِ س َ ] ( اِخ ) ابواسحاق رفاعی. نحوی و ادیب. از کودکی کور بود و در جامع واسط بدرس عبدالغفار حصبی حاضر میشد. از واسط به بغداد رفت و نزد سیرافی نحوی معروف ، بتکمیل نحو پرداخت آنگاه بواسط برگشت و بتدریس مشغول شد و چندی بزبید بود. شهرت داشت که شیعی مذهب است و بدان جهت آزار بسیار میدید. او در سال 411 هَ.ق. درگذشت.، ابراهیم بن سعید جوهری. [ اِ م ِ ن ِ س َ دِ ج َ هََ ] ( اِخ ) از کبار و ائمه محدثین مائه سوم هجری. در بغداد تدریس میکرده است و در 247 هَ.ق. درگذشته. در حدیث او را تألیفاتی است.

ابراهیم بن سعید حبال. [ اِ م ِ ن ِ س َ دِ ح َب ْ با ] ( اِخ ) یکی از اکابر محدثین مصر است ودر نودویک سالگی به سال 482 هَ.ق. وفات کرده است.

فرهنگ فارسی

نحوی و ادیب که از کودکی کور بود

پیشنهاد کاربران

بپرس