ابن خضر

[ویکی فقه] اِبْن ِ خَضِر، شهاب الدین ابوالعباس احمد بن محمد صالحی (۷۰۶- ۷۸۵ق / ۱۳۰۶-۱۳۸۳م )، مُقری و فقیه حنفی است.
وی در منابع متأخر «قول احمد» نیز نامیده شده است .
مشایخ و راویان حدیث
از زندگی وی آگاهی بسیاری در دست نیست ؛ همین اندازه گفته شده است که ابن خضر از عالمان و فقیهان حنفی زمان خود در دمشق بوده و از مشایخی چون عیسی مطعّم ، ابوبکر بن عبدالدائم ، قاضی سلیمان ، احمد بن ابی طالب حجّار و هدیه بنت عسکر استماع کرد و آنگاه در ۷۵۰ق / ۱۳۴۹م در دارالعدل دمشق به افتاء گمارده شد و در مدرسه مقدمیه و رکنّیه دمشق به تدریس پرداخت و سرانجام در صالحیه دمشق درگذشت . ابن جزری و ابن حجی از وی دانش آموخته اند.
آثار
از آثار وی کتاب حاشیه علی الفوائد الفناریة علی ایساغوجی در منطق است که در ۱۲۵۳ق / ۱۸۳۷م ضمن مجموعه ای در استانبول چاپ شده است و نیز کتاب حاشیة علی شرح العقائد النسفیة که به گفته زرکلی ، به چاپ رسیده است . نسخه کتاب الغوص لاقتباس نفائس الاسرار المودعة فی درر البحار که شرحی است به کتاب درر البحار محمد بن یوسف قونوی در کتابخانه زیتونیه تونس موجود است . آثاری که به او منسوبند و از نسخ آن ها اطلاعی در دست نیست ، عبارتند از: شرح رسالة الاستعارة ابوالقاسم لیثی و الصّراط المستقیم فی تبیین القرآن الکریم در تفسیر.