ابن داود

لغت نامه دهخدا

ابن داود. [ اِ ن ُ وو ] ( اِخ ) تقی الدین حسن بن علی بن داود حلی. از بزرگان فقهای شیعه ، شاگرد سید ابن طاوس و محقق و ابن جهم. کتاب او در علم رجال معروف است و چنانکه خود او در آن کتاب آورده تولدش در پانزدهم جمادی الأولی سال 647 هَ.ق. بوده است. ( از روضات ).

ابن داود. [اِ ن ُ وو ] ( اِخ ) ابوالحسن محمدبن احمدبن داود قمی.وفات 378 هَ.ق. محدث و فقیه شیعی. از قم به بغدادرفته و در آنجا بترویج حدیث پرداخته است. او را تألیفات بسیار است و نام آنها در رجال نجاشی آمده است.

فرهنگ فارسی

محدث و فقیه شیعی

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] ابن داود (ابهام زدایی). ابن داود ممکن است اسم برای اشخاص ذیل باشد: • ابن داود تقی الدین ابومحمد حسن بن علی حلی، ابومحمد حسن بن علی ، ملقب به تقی الدین ، رجالی ، فقیه و ادیب امامی و از علماى بزرگ شیعه در قرن هفتم هجرى• ابن داود ابوالحسن محمد بن احمد قمی، ابوالحسن محمد بن احمد بن داوود ( ذیحجه ۳۶۸/ژوئیه ۹۷۹)، محدث و فقیه شیعی • ابن داوود ابوبکر محمد بن داوود اصفهانی ، فقیه، محدّث، ادیب، شاعر قرن سوم هجری و امام مذهب ظاهریه
...

پیشنهاد کاربران

بپرس